Lombok4.2
Blijf op de hoogte en volg Marie-José
08 Mei 2013 | Nederland, Buchten
Na een reis van 32 uur, waarvan 10 uur wachten op het vliegveld van Singapore, veilig op Lombok gearriveerd. Waar, zowaar, onze onvolprezen Mus, de chaufffeur van de bemo, ons stond op te wachten. Met een grote verrassing: geen bemo meer maar een echte, 1 maand oude, auto!! We arriveerden voor de eerste keer op het nieuwe vliegveld en dat ligt ongeveer 1 uur rijden van Senggigi, dus die echte auto was al meteen een genot. Zoals de andere keren hebben we ook nu weer de hele periode dat we hier zijn Mus en vervoer gecontracteerd voor het gigantische bedrag van ... ...
En dat was gisteravond! Inmiddels is het dinsdagavond 22.30 uur en hebben we de eerste werkdag erop zitten. Het is net alsof we hier alweer weken zijn, zo vertrouwd is alles weer, het weer, de mensen, de rommel (alhoewel dat wat minder is dan andere jaren) nou ja, gewoon back to work.
Even afmaken waar ik mee bezig was: Mus kost ons 350.000 InR (= ongeveer 27 euro geloof ik) per dag, en daarvoor zitten we dus in een echte auto met airco. Plus dat we iemand hebben die we voor de volle 100% kunnen vertrouwen en dat is natuurlijk heel veel waard. Het hotel is prima, zoals we hadden verwacht. Schoon, mooi, goed bed, zwembad voor de deur. Ik zal proberen hierbij foto’s te uploaden, maar daarvoor heb ik wel de hulp van Rebecca of Stephan nodig.
Vanmorgen na een sober ontbijt eerst op zoek naar de kaakchirurg, dr. Paulina. Ze was verrast me te zien, ze heeft geen e-mail dus had ik haar niet vantevoren bereikt. Natuurlijk is ze bereid samen te werken, maar... ze gaat tot maandag naar Jakarta. Geen probleem, ik heb meteen een oplossing gevonden, een andere tandarts. Die kan misschien niet de hele moeilijke gevallen helpen, maar die moeten dan tot volgende week wachten.
Na het bezoek aan Paulina heb ik mijn eerste sponsorgeld uitgegeven: alcohol, handschoenen, tandenborstels en tandpasta. Om te lunchen hadden we afgesproken met Jantine, de Nederlandse vrouw die hier al jaren woont en werkt. Een geweldig mens om mee samen te werken!! Na de lunch, sorry mensen, op het strand!! (begrijpen jullie nu waarom ik hier ga werken??!!) zijn we naar het plaatsje Sandik gegaan waar Chris Schreurs uit Roermond een super school heeft neergezet voor gehandicapte kinderen. Hoe hij ’t voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar ’t ziet er allemaal gelikt uit, schoon, heel, fris en helder. Ook hier kan ’t dus! Zijn dochter en haar wederhelft runnen de organisatie. Met de hele familie kennisgemaakt omdat Chris toevallig ook hier is. Daarnaast gesproken met Esther, ook een Nederlandse, die er werkt en zeer bevlogen is met het wel en wee van de kinderen. Jantine had al een beetje voorbereid dat we kwamen en er waren al 2 kamers gereserveerd voor ons. In een hebben Stephan en Rebecca alles ingericht om de ogen te testen, in de andere ben ik gestationeerd. We hebben afspraken gemaakt over de aanpak, maar de basisafspraak is dat Jantine in de gaten houdt welke mensen er komen. Zij weet wie er wel en wie er geen geld heeft, en dus wie er voor gratis behandeling/bril in aanmerking komen. Morgen om 8.00 uur beginnen we!
Terug in het hotel hebben we onze eerste duik genomen voor de deur en daarna aan de rand van het zwembad onze gebruikelijke Lombokborrel, witte port met tonic, genoten.
Vanavond waren we uitgenodigd door dr. Farida, onze andere steun en toeverlaat. We hebben lekker gegeten (alweer!) in het meest luxe restaurant van Senggigi en verdere afspraken gemaakt. Tot a.s. maandag is het wat moeilijk voor haar omdat er dan verkiezingen zijn. Er moet een nieuwe gouverneur worden gekozen. Gelukkig maakt de huidige, die we al kennen dankzij Farida, hij is haar neef, een zeer goede kans om herkozen te worden. Maar tot maandag zullen we zeker druk zijn in Sandik, dus geeft het niet dat Farida andere verplichtingen heeft.
Vanmiddag was er even paniek, eerst konden we mijn tandsteenverwijderapparaat niet vinden en daarna waren we al mijn spiegels en sondes (=haakjes) kwijt. Het apparaat hebben we gevonden, de instrumenten niet. Niet getreurd dan maar wat nieuwe aanschaffen, op naar de speciale winkel. Daar hadden ze zowaar 14 spiegels en 7 sondes, beter iets dan niets. Net terug in de auto bedacht ik dat ik had willen kijken naar wandelstokken. Ja, ik weet dat je die niet in de mond moet gebruiken, maar ik had in Sandik bij de school een meisje zien lopen met helemaal de verkeerde krukken. Ik heb er natuurlijk geen verstand van maar iedereen kon zien dat ze over een jaar niet alleen een groot probleem met haar benen maar ook met haar armen en handen zou hebben. Esther vertelde mij dat er geen krukken voor kinderen te koop zijn hier niet en ook niet op Bali. Op mijn suggestie dat het kind waarschijnlijk meer heeft aan twee wandelstokken, keek ze eerst heel verbaasd maar ze was het er ook meteen mee eens. Dus.... Met excuses maar ik heb tandengeld gebruikt voor krukken. Of is dit het sponsorgeld van mijn eigen fysiotherapeut, dan zou dat natuurlijk wel weer op de juiste plaats zijn besteed?! Morgen mag ik de krukken aan het meisje geven, ik zal proberen er foto’s van te maken en die hierbij te voegen.
Tijdens het diner vertelde ik Farida over de verloren instrumenten en toen zei ze, “O ja, ik heb een zak met spullen van jou in de auto liggen die had je bij mij in de praktijk achtergelaten” Ha, ha, al mijn spiegels en sondes terug!! Ik had die bij haar gelaten omdat ik bang was dat een of andere onverlaat ze zou gebruiken om een ander de ogen uit te steken of zo iets en om ze daar te laten steriliseren. Heb ik dus zeker genoeg instrumenten om controles te doen, mooi toch!
Nu ga ik proberen te slapen, morgen vroeg op en een drukke dag voor de boeg. Hopelijk lukt het om morgenavond nog wat te schrijven en dan dit verhaal op de website te zetten. De internetverbinding is niet geweldig in dit hotel.
Bijna 24 uur later. De tweede dag zit erop, de eerste dag op de school van de stichting Lombok Care. Met de gehandicapte kinderen en het personeel kennisgemaakt. Omdat ik het voorzichtig aan wilde pakken heb ik eerst in alle klasjes, 4 in totaal, rond de tafel gezeten en handschoenen opgeblazen tot een ballonnetje en daar een gezichtje op getekend. Groot succes! Daarna gekeken hoe het ging met tandenpoetsen, want dat gebeurt hier eenmaal daags gezamenlijk. Verder de kinderen voorzichtig in de mond gekeken. Wel van de diverse personeelsleden een status opgemaakt. Vier van hen zullen a.s. dinsdag om 19.00 uur met mij meegaan naar de kaakchirurg om diverse kiezen en wortelresten te laten trekken. Zo kan voorkomen worden dat deze mensen grote ontstekingen krijgen.
Ook deze middag de nieuwe krukken gegeven aan het meisje. Hopelijk lukt het om de foto’s te uploaden en kunnen jullie zien hoe ze straalt. Ze zei wel dat ze even moest wennen maar met aanwijzingen van de lerares die haar begeleidt lukte het al meteen om beter te lopen, rechter in ieder geval. Het was erg aandoenlijk om te zien hoe zeer ze haar best deed en zo snel mogelijk probeerde te lopen, wat natuurlijk niet de bedoeling was!!
Al met al van 8.00 tot 17.00 uur gewerkt. Daarna de duik in het zwembad met drankje. Om 19.00 uur gaan eten in een restaurantje waar we al veel vaker zijn geweest, voor de insiders: Yessy’s cafe. Na de maaltijd kwam de vriendelijke eigenaar even een praatje maken en toen we zeiden dat we niet op vakantie zijn maar zijn gekomen om te werken, vroeg hij meteen wat voor werk we doen. En jawel, toen kwam de 6-million dollar question: kunnen jullie niet naar mijn dorp komen?? Niet al te lang over nagedacht, even een aantal vragen gesteld en toen “ja” gezegd. Woensdag gaan we om 7.30 uur, een autorit van 1,5-2 uur. “Yessy” regelt alles en rijdt. We beginnen op de lokale school, Stephan met het testen van de ogen, ik met tandenpoetsles. Wie niet waagt, die niet wint, zullen we maar zeggen!! Het dorp ligt in de middle of nowhere aan een doodlopende weg, ik ben benieuwd.
Tot zover mijn eerste berichtgeving vanuit Lombok. Een speciaal woord van dank aan mijn gulle sponsoren, ik doe mijn best om jullie gaven optimaal te benutten, wees darvan verzekerd.
Warme groet, take care
Marie-José
En dat was gisteravond! Inmiddels is het dinsdagavond 22.30 uur en hebben we de eerste werkdag erop zitten. Het is net alsof we hier alweer weken zijn, zo vertrouwd is alles weer, het weer, de mensen, de rommel (alhoewel dat wat minder is dan andere jaren) nou ja, gewoon back to work.
Even afmaken waar ik mee bezig was: Mus kost ons 350.000 InR (= ongeveer 27 euro geloof ik) per dag, en daarvoor zitten we dus in een echte auto met airco. Plus dat we iemand hebben die we voor de volle 100% kunnen vertrouwen en dat is natuurlijk heel veel waard. Het hotel is prima, zoals we hadden verwacht. Schoon, mooi, goed bed, zwembad voor de deur. Ik zal proberen hierbij foto’s te uploaden, maar daarvoor heb ik wel de hulp van Rebecca of Stephan nodig.
Vanmorgen na een sober ontbijt eerst op zoek naar de kaakchirurg, dr. Paulina. Ze was verrast me te zien, ze heeft geen e-mail dus had ik haar niet vantevoren bereikt. Natuurlijk is ze bereid samen te werken, maar... ze gaat tot maandag naar Jakarta. Geen probleem, ik heb meteen een oplossing gevonden, een andere tandarts. Die kan misschien niet de hele moeilijke gevallen helpen, maar die moeten dan tot volgende week wachten.
Na het bezoek aan Paulina heb ik mijn eerste sponsorgeld uitgegeven: alcohol, handschoenen, tandenborstels en tandpasta. Om te lunchen hadden we afgesproken met Jantine, de Nederlandse vrouw die hier al jaren woont en werkt. Een geweldig mens om mee samen te werken!! Na de lunch, sorry mensen, op het strand!! (begrijpen jullie nu waarom ik hier ga werken??!!) zijn we naar het plaatsje Sandik gegaan waar Chris Schreurs uit Roermond een super school heeft neergezet voor gehandicapte kinderen. Hoe hij ’t voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar ’t ziet er allemaal gelikt uit, schoon, heel, fris en helder. Ook hier kan ’t dus! Zijn dochter en haar wederhelft runnen de organisatie. Met de hele familie kennisgemaakt omdat Chris toevallig ook hier is. Daarnaast gesproken met Esther, ook een Nederlandse, die er werkt en zeer bevlogen is met het wel en wee van de kinderen. Jantine had al een beetje voorbereid dat we kwamen en er waren al 2 kamers gereserveerd voor ons. In een hebben Stephan en Rebecca alles ingericht om de ogen te testen, in de andere ben ik gestationeerd. We hebben afspraken gemaakt over de aanpak, maar de basisafspraak is dat Jantine in de gaten houdt welke mensen er komen. Zij weet wie er wel en wie er geen geld heeft, en dus wie er voor gratis behandeling/bril in aanmerking komen. Morgen om 8.00 uur beginnen we!
Terug in het hotel hebben we onze eerste duik genomen voor de deur en daarna aan de rand van het zwembad onze gebruikelijke Lombokborrel, witte port met tonic, genoten.
Vanavond waren we uitgenodigd door dr. Farida, onze andere steun en toeverlaat. We hebben lekker gegeten (alweer!) in het meest luxe restaurant van Senggigi en verdere afspraken gemaakt. Tot a.s. maandag is het wat moeilijk voor haar omdat er dan verkiezingen zijn. Er moet een nieuwe gouverneur worden gekozen. Gelukkig maakt de huidige, die we al kennen dankzij Farida, hij is haar neef, een zeer goede kans om herkozen te worden. Maar tot maandag zullen we zeker druk zijn in Sandik, dus geeft het niet dat Farida andere verplichtingen heeft.
Vanmiddag was er even paniek, eerst konden we mijn tandsteenverwijderapparaat niet vinden en daarna waren we al mijn spiegels en sondes (=haakjes) kwijt. Het apparaat hebben we gevonden, de instrumenten niet. Niet getreurd dan maar wat nieuwe aanschaffen, op naar de speciale winkel. Daar hadden ze zowaar 14 spiegels en 7 sondes, beter iets dan niets. Net terug in de auto bedacht ik dat ik had willen kijken naar wandelstokken. Ja, ik weet dat je die niet in de mond moet gebruiken, maar ik had in Sandik bij de school een meisje zien lopen met helemaal de verkeerde krukken. Ik heb er natuurlijk geen verstand van maar iedereen kon zien dat ze over een jaar niet alleen een groot probleem met haar benen maar ook met haar armen en handen zou hebben. Esther vertelde mij dat er geen krukken voor kinderen te koop zijn hier niet en ook niet op Bali. Op mijn suggestie dat het kind waarschijnlijk meer heeft aan twee wandelstokken, keek ze eerst heel verbaasd maar ze was het er ook meteen mee eens. Dus.... Met excuses maar ik heb tandengeld gebruikt voor krukken. Of is dit het sponsorgeld van mijn eigen fysiotherapeut, dan zou dat natuurlijk wel weer op de juiste plaats zijn besteed?! Morgen mag ik de krukken aan het meisje geven, ik zal proberen er foto’s van te maken en die hierbij te voegen.
Tijdens het diner vertelde ik Farida over de verloren instrumenten en toen zei ze, “O ja, ik heb een zak met spullen van jou in de auto liggen die had je bij mij in de praktijk achtergelaten” Ha, ha, al mijn spiegels en sondes terug!! Ik had die bij haar gelaten omdat ik bang was dat een of andere onverlaat ze zou gebruiken om een ander de ogen uit te steken of zo iets en om ze daar te laten steriliseren. Heb ik dus zeker genoeg instrumenten om controles te doen, mooi toch!
Nu ga ik proberen te slapen, morgen vroeg op en een drukke dag voor de boeg. Hopelijk lukt het om morgenavond nog wat te schrijven en dan dit verhaal op de website te zetten. De internetverbinding is niet geweldig in dit hotel.
Bijna 24 uur later. De tweede dag zit erop, de eerste dag op de school van de stichting Lombok Care. Met de gehandicapte kinderen en het personeel kennisgemaakt. Omdat ik het voorzichtig aan wilde pakken heb ik eerst in alle klasjes, 4 in totaal, rond de tafel gezeten en handschoenen opgeblazen tot een ballonnetje en daar een gezichtje op getekend. Groot succes! Daarna gekeken hoe het ging met tandenpoetsen, want dat gebeurt hier eenmaal daags gezamenlijk. Verder de kinderen voorzichtig in de mond gekeken. Wel van de diverse personeelsleden een status opgemaakt. Vier van hen zullen a.s. dinsdag om 19.00 uur met mij meegaan naar de kaakchirurg om diverse kiezen en wortelresten te laten trekken. Zo kan voorkomen worden dat deze mensen grote ontstekingen krijgen.
Ook deze middag de nieuwe krukken gegeven aan het meisje. Hopelijk lukt het om de foto’s te uploaden en kunnen jullie zien hoe ze straalt. Ze zei wel dat ze even moest wennen maar met aanwijzingen van de lerares die haar begeleidt lukte het al meteen om beter te lopen, rechter in ieder geval. Het was erg aandoenlijk om te zien hoe zeer ze haar best deed en zo snel mogelijk probeerde te lopen, wat natuurlijk niet de bedoeling was!!
Al met al van 8.00 tot 17.00 uur gewerkt. Daarna de duik in het zwembad met drankje. Om 19.00 uur gaan eten in een restaurantje waar we al veel vaker zijn geweest, voor de insiders: Yessy’s cafe. Na de maaltijd kwam de vriendelijke eigenaar even een praatje maken en toen we zeiden dat we niet op vakantie zijn maar zijn gekomen om te werken, vroeg hij meteen wat voor werk we doen. En jawel, toen kwam de 6-million dollar question: kunnen jullie niet naar mijn dorp komen?? Niet al te lang over nagedacht, even een aantal vragen gesteld en toen “ja” gezegd. Woensdag gaan we om 7.30 uur, een autorit van 1,5-2 uur. “Yessy” regelt alles en rijdt. We beginnen op de lokale school, Stephan met het testen van de ogen, ik met tandenpoetsles. Wie niet waagt, die niet wint, zullen we maar zeggen!! Het dorp ligt in de middle of nowhere aan een doodlopende weg, ik ben benieuwd.
Tot zover mijn eerste berichtgeving vanuit Lombok. Een speciaal woord van dank aan mijn gulle sponsoren, ik doe mijn best om jullie gaven optimaal te benutten, wees darvan verzekerd.
Warme groet, take care
Marie-José
-
08 Mei 2013 - 16:14
Marion Blomme:
Je hebt het weer super voor elkaar. Heel veel succes met alles. En rust op tijd uit.
Liefs uit Tilburg x -
08 Mei 2013 - 19:15
Corry Moerman:
Hallo Marie-José, Stephan en Rebecca, heel veel succes! Groeten aan alle bekenden! Ook op de school van Lombok Care! Die school is super he?! Ik denk aan jullie en maak nog wat over als ik weer thuis ben, na zondag!
Hartelijke groeten, Corry -
08 Mei 2013 - 19:15
Corry Moerman:
Hallo Marie-José, Stephan en Rebecca, heel veel succes! Groeten aan alle bekenden! Ook op de school van Lombok Care! Die school is super he?! Ik denk aan jullie en maak nog wat over als ik weer thuis ben, na zondag!
Hartelijke groeten, Corry -
09 Mei 2013 - 08:39
Ruudtsas:
Geweldig dat je weer aan het werk bent op Lombok en dat je iets kan betekenen in de levens van de mensen daar. Als iemand mij de Sponsorrekening kan sturen dan kan ik bijdragen. Succes daar, lieve groeten, je neef Ruud. -
09 Mei 2013 - 08:58
Ruud:
rekeningnummer reeds gevonden.
-
09 Mei 2013 - 10:07
Raymond&Sandra Van Weert:
Hallo Marie-Jose, succes met alles!!!! Maar dat gaat zeker lukken, wanneer ik je eerste verslag weer lees. Lieve groeten!! -
09 Mei 2013 - 18:46
Vera Dijkman:
Dank voor het prachtige relaas. Op deze manier kijken wij over je schouder mee. Je geniet nu van wat je eerder hebt geïnvesteerd.
Dat hoort ook echt bij jou Marie-José. ..en wat een blij meisje!!!
Alle goeds en ik kijk al weer uit naar je verdere avonturen.
liefs, Hans en Vera -
10 Mei 2013 - 21:06
Hermine En Loek:
Wat goed van je dat je op deze manier mensen wilt helpen.
Ik kijk steeds uit naar je reisverslag.
Aan de gezichtjes van de kinderen op de foto's kun je zien hoe blij ze zijn.
We wensen je veel succes en vergeet niet om daar ook te genieten.
Liefs en dikke kus.
-
12 Mei 2013 - 08:37
Irene:
Wat n mooi verhaal marie-jose! Ik heb het altijd als een gemis ervaren dat ik een dergelijke uitdaging nooit heb ondernomen. Jij laat zien dat je dat gewoon moet doen. Wie weet...... Ik wens je een mooie tijd toe, probeer ook regelmatig te ontspannen, met n port aan het zwembad bijvooorbeeld......
De foto' s heb ik nog niet gezien ( moet ik nog op zoek naar......) veel groeten vanuit een nat gronsveld/maastricht.
-
12 Mei 2013 - 14:24
Jos Van Prooyen:
Marie-jose, geweldig als ik dit alles weer lees. Het is ongelooflijk. Maar jij hebt het weer heel goed voor elkaar zo te lezen. Wij zijn trots op je. Denk ook een beetje aan jezelf en geniet van alles in zoverre als dat kan. Gr Jos en Kees -
13 Mei 2013 - 22:12
Remy:
Haha, wat mooi om te lezen dat mijn geld goed wordt besteed!
Het is namelijk EINDELIJK overgemaakt...
Maak maar een mooie foto van haar met die krukken.
Goed bezig daar en vooral erg prettig om jouw verhalen te lezen.
Groetjes Remy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
