Lombok3.5

Lombok3.5

Beste allemaal,

Maar meteen een update over de wederwaardigheden van vandaag.
Vanmorgen stond Farida al erg vroeg op de stoep om ons op te halen. Roland moest op tijd in het ziekenhuis zijn voor de operatie van het jongetje met de tong die 4 cm uit zijn mond hing en 2 cm dik was.
Hij zag er wel een beetje tegenop, niet vanwege het soort operatie maar vanwege het feit dat alles hier, ook in het ziekenhuis, ook in de operatiekamer, zo vies is. Wat zijn wij dan toch gezegend met onze goede gezondheidszorg en goede hygiene!! Tel je zegeningen!! Maar hij is dapper naar het “ slagveld” gegaan met een doos vol spulletjes voor de kaakchirurg/het ziekenhuis; hechtmateriaal (dank aan Johnson & Johnson Medical waar ik vroeger heb gewerkt), verbandmiddelen, steriele handschoenen etc. En een doos chocolaadjes voor dr. Faulina, de kaakchirurg.

Farida en ik zijn meteen doorgereden naar het 4de van de 5 dorpen die samen Perampuan vormen. Wederom een warme ontvangst door de studenten die mijn werk hier als project toegewezen hebben gekregen van hun universiteit. Heerlijk om met dit clubje te werken, alles is/wordt geregeld, ik hoef alleen maar te zeggen; “ First patient please” ! Na de eerste kwamen er nog 60 en toen brak er bij Farida een beetje paniek uit. Ze krijgt de hele dag door telefoontjes en smsjes, maar nu werd er medegedeeld dat de vrouw van de goeverneur op weg was naar het ziekenhuis om de 2 patientjes te bezoeken, of we maar meteen wilden komen! We wisten dat ze zou komen, maar niet hoe laat. Grote omkleedtruc op de achterbank van de auto en de nodige eau de toilette opspuiten. Een ochtend in een dorp hier werken zorgt toch voor een aparte lichaamsgeur, als jullie begrijpen wat ik bedoel.
We waren net op tijd, en eerlijk is eerlijk, ik wist van vorig jaar dat Mrs. Governor, zoals ze hier genoemd wordt, een erg aardige vrouw is en dat bleek ook nu weer. Wat ik alleen niet wist is dat er pers bij zou zijn, maar goed ik kwam dan ook van mijn werk in de kampong en zij van een vergadering, ongetwijfeld in een air-conditioned gebouw. Deed er niet toe, ze omhelsde me hartelijk en trok me, onder het toeziend oog van de camera (ja, ja die MJ komt op tv!!) mee de gangen van het ziekenhuis door. Eerst naar de operatiekamer waar Roland en Faulina net klaar waren met de operatie. Zij en ik, en nog enkele “ hofdames” in een operatiejas de operatiekamer binnen (dat kan hier allemaal zo maar, dat zou bij ons noooooit toegestaan worden, al kwam de koningin, niet op een operatiekamer waar net geopereerd is en de patient nog ligt!) En daar schrokken de dames toch wel even en kwamen bij mevrouw goeverneur een paar tranen. Ontzettend begrijpelijk, want we zagen daar zo’n klein jongetje liggen met een buisje in zijn keel (tracheostoma voor de kenners) en een mond met een heel wat kleinere tong dan voorheen maar met een heleboel hechtingen er in. Voor mij was het aanblik vooral moeilijk vanwege de zeer armoedige omstandigheden. Roland had mij al gezegd: anaesthesie uit het jaar nul, alles vies/niet goed schoon en ga zo maar door. Maar om het dan met eigen ogen te zien terwijl het patientje nog op tafel ligt en de anaesthesie bezig is hem wakker te laten worden... moeilijk dat zeg ik jullie.
Hierna naar het kind dat Roland gisteren heeft geholpen. Daar gaat het duidelijk al erg goed mee. Mrs. G. heeft nog even met de ouders gesproken en daarna heeft ze de pers te woord gestaan. Bij het afscheid werd ik met ontzettend veel warmte en oprechtheid wederom bedankt. Ik had voor haar een kleinigheidje meegenomen uit Nederland en dat stelde ze zeer op prijs. Jammer dat haar Engels niet zo goed is, maar enkele vrouwen om haar heen konden zich redelijk verstaanbaar maken, dus was het af en toe nog een beetje gezellig ook. Maar ja, waar is dat niet zo als er zo’n 10 vrouwen bij elkaar zijn??!
Ik werd uitgenodigd om, voor dat we teruggaan, nog met haar te komen praten, maar we moeten kijken of haar en onze agenda dat toelaten. We zullen het in ieder geval proberen want ze heeft duidelijk te kennen gegeven met ons verder te willen werken en ons te steunen. Beter kun je het hier niet hebben, dat verzeker ik jullie! Namens haar en alle andere dames: dank aan de sponsoren!

Vanmiddag even uitgerust van alle hectiek, net rustig met Roland gegeten, nu jullie bijpraten. Nog maar een dagje, time flies when you are having fun, dat blijkt ook nu weer. Morgenvroeg gaan we de overige patienten uit Kekeri, het dorp van Jantine, behandelen, daarna naar het laatste dorp van Perampuan.
Dan afscheid nemen van diverse mensen hier, een laatste etentje met Farida, zoveel mogelijk kleding uitdelen en dan koffers pakken.
Misschien lukt het nog wat te schrijven voor we de terugreis aanvaarden, zo niet, dan laat ik vanuit de thuisbasis weer wat van me/ons horen.
Voor nu: take care, all the best vanaf Lombok

Roland en Marie-Jose