De laatste dagen, verslag 9

Beste allemaal,
www.mjverheijen.waarbenjj.nu
Het is nu woensdagavond 20.00 uur lokale tijd. Gidi is naar een wateroverleg, zonder Willem-A., ik ben net terug van de laatste trip met patiënten naar de kaakchirurg.
Zondag hebben we dus inderdaad de toerist uitgehangen: met een bootje naar de Gili eilanden. Mooi, heerlijk gesnorkeld en over een wat ruwe zee weer terug. Omdat Nofi, de assistente, jarig wasmocht ze mee. Hebben we wel eerst officiëel aan haar man moeten vragen, maar toen ik zei dat we een tolk nodig hadden mocht ze mee (volgens mij had ik dat al verteld, nou ja, Alzheimer light). De heenreis was nog wel te doen voor Nofi maar de terugreis was een drama. Redelijke golven en nogal wat water over de open boot heen. Ze kan niet zwemmen, dus ik kan me voorstellen dat het voor haar zeer beangstigend was. Nadat we zaterdagavond een etentje aangeboden hadden gekregen van het hotel, hebben we zondagavond een “afscheidsetentje” voor Stephan gehad. Maandagochtend moesten we supervroeg op, Stephan om met patiënten naar het ziekenhuis te gaan, Harry, Gidi en ik om op bezoek te gaan bij de Bupati. Dat is de hoogste gezagdrager van West-Lombok. We hadden om 7.30 uur een afspraak, waren op tijd maar hij kwam 3 kwartier te laat. Niemand zegt daar wat van, iedereen buigt als een knipmes. We hebben toch bijna een half uur met hem zitten praten, echt zoals je in films ziet; omgeven door mensen in uniform en journalisten. Dinsdag stond er dan ook een stukje in de krant over VLOK. Na het bezoek aan deze bobo heb ik me in het kliniekje omgekleed en ben weer aan de slag gegaan op school in Teloke. I.v.m. gebrek aan tijd had ik besloten om geen praktische poetsles meer te geven, alleen uitleg en dus geen gespetter en geknoei buiten. Alle kinderen zijn blij met de beker, de tandpasta en de tandenborstel. Maar of die ook regelmatig gebruikt zullen worden?? Maandagmiddag op tijd gestopt omdat we Stephan uit gingen zwaaien. Het was best moeilijk om iemand waarmee je 4 weken zo nauw hebt samen gewerkt te laten gaan, dus dat kostte bij Nofi en mij een paar tranen. Maar goed, morgen gaan we zelf ook terug. Gistermorgen vroeg naar het ziekenhuis voor behandeling van een jongetje met “rijstcariës” ( zie foto verslag 7). De tandarts heeft 2 zenuwkanaalbehandelingen gedaan en over 2 weken bouwt ze de voortanden weer op. T.z.t. zullen er dan kronen geplaatst worden. Met dank aan jullie allemaal. Terwijl Samsul onder behandeling was ben ik even binnen gelopen bij de dermatoloog. Van hem wilde ik een recept voor pillen tegen scabiës/schurft, iets wat hier in de dorpen nog erg veel voorkomt. Maar let op: in Nederland hebben we geen schurft maar wel pillen hiertegen (of hebben we het daarom niet??) in Indonesië heeft een groot deel van de arme bevolking schurft maar de regering vindt de pillen niet nodig/te duur. Nou ja, volgens mij is het gewoon zo dat als ze de pillen vergoeden ze toegeven dat scabiës voorkomt t.g.v. vervuild water. En dat is natuurlijk niet iets waar je als “modern”’ land in de 21ste eeuw trots op bent. Kijken wat ik in Nederland kan doen. ’s Middags met Nofi een matras, vloerkleed en kast gekocht. Zij gaat met man en 2 kinderen in een VLOK-gebouwtje wonen om op de VLOK-spullen te letten. Maar helaas is er, tijdelijk, een kink in de kabel gekomen. Nu moeten ze wachten tot volgend jaar mei. Aan het eind van de middag met 4 kinderen en hun moeders naar de kaakchirurg. Een jongetje zat te piepen in de bemo en bleek dus een zware astma aanval te hebben. Meteen een pilletje bij de kaachirurg die haar praktijk boven een apotheek heeft. Maar dat bracht geen verlichting, dus uiteindelijk in vliegende vaart met iedereen naar het ziekenhuis waar Rozak werd opgenomen. Gelukkig is het hier heel gewoon dat de halve familie blijft logeren op de grond naast het bed, maar voordat alles geregeld was, waren we uren verder. Geeft niets, als het met het kind maar goed gaat, Vandaag nog niet zo goed, hij moet minstens tot morgen blijven. Met dit gezin heb ik echt te doen, Rozak is een jonger broertje van Tahfiz, de dove jongen waarover ik berichtte. Hopelijk mag hij morgen naar “huis”. Vanmorgen “Oma”’ uit het ziekenhuis gehaald die maandag was geopereerd aan staar. Alles prima, volgend jaar andere oog. Vanmiddag de brillen en andere materialen geïnventariseerd, zodat we volgend jaar weten of alles er nog is! Daarna weer naar de kaakchirurg met de laatste patiënten. Ging goed, geen gehuil zoals gisteren, maar nu waren het dan ook volwassenen. Morgenvroeg controle van de kinderen met losse melktanden, kijken of ze goed gewiebeld hebben zodat de losse tanden eruit zijn. Daarna nog bekers met borstel en tandpasta uitdelen aan de hoogste klassen van de school in Teloke (100 leerlingen). Vervolgens met Nofi naar de kaakchirurg in het ziekenhuis voor een moeilijke extractie ( in het ziekenhuis heeft ze uitgebreidere apparatuur). Hopelijk dus Rozak ophalen en in Orong afleveren. Daarna koffers pakken en terug naar Nederland. Nu nog een lijst maken van de kinderen die ik morgen wil zien en dan naar bed. Voor de laatste keer (dit jaar) vanaf Lombok: Lieve mensen, ontzettend hartelijk dank voor jullie steun in de vorm van mailtjes en sms, maar vooral voor jullie financiële bijdragen die het voor mij mogelijk hebben gemaakt hier voor heel wat mensen de (tand)pijn wat te verlichten. Take care en tot ziens in Nederland.

Marie-José