Gambia 7.3

Beste allemaal,

Dank voor alle reacties op mijn vorige verslag!

Het is nu zondagmorgen 9.00 uur lokale tijd, voor jullie is het twee uur later. Ik zit aan het ontbijt en kijk uit over de oceaan. Het waait behoorlijk maar het is natuurlijk heerlijk warm en dankzij de wind niet te warm. Omdat ik niet weet wanneer ik weer tijd heb om aan dit verslag te werken maak ik nu van de gelegenheid gebruik om vast te beginnen.

Gisterochtend een iets kortere rit naar LHC gehad. Ook hier is het in het weekend rond 8 uur wat rustiger op de weg. Kort naar aankomst stonden de eerste patiënten al te wachten. En we hebben er weer heel wat gezien, met de meest bijzondere klachten of verzoeken, naast de gebruikelijke extracties, die hier wat betreft het echte trekken, vaak moeilijker zijn dan bij ons. De botopbouw van de kaken van mensen van het negroïde ras is steviger en dat maakt een extractie soms een ware bevalling. Waarbij we dan ook opgelucht ademhalen als de bevalling gelukt is en de kies er in zijn geheel is uitgekomen! Daarnaast zagen we een meisje van 17 die iets aan haar voortanden in de bovenkaak wilde laten doen. Dat konden wij ons heel goed voorstellen, ze staan niet naar beneden gericht maar bijna recht naar voren. Zeer triest voor haar, het bepaalt haar uiterlijk en ook hier is dat belangrijk. In Nederland zou het nooit zover zijn gekomen, een orthodontist zou hier met veel liefde en plezier aan hebben gewerkt. Nu heb ik contact gezocht met een Cubaanse tandarts die hier in een praktijk van een Zweedse tandarts werkt. Ik hoop dat zij een acceptabel plaatje kan maken voor dit meisje als wij (of zij) de voortanden trekken. Dankzij mijn sponsoren kan ik aanbieden hiervoor te betalen, en geloof me, dat geld is dan erg goed besteed.

Ook zagen we een jong meisje waarbij alle hoektanden buiten de rij doorbreken, ik heb foto’s gemaakt en ga nu kijken welke orthodontist in Nederland ik om advies kan vragen. Straks verder!

Straks is inmiddels dinsdagochtend geworden; time files when you’re having fun! Deze keer hadden Roland en ik afgesproken dat we op zondag niet zouden werken, en we hebben ons aan die afspraak gehouden, ook al voelde ik me een beetje slecht dat ik niets deed. Roland wilde vogels gaan spotten, maar dat moet je hier ‘s ochtends vroeg doen. Omdat we nog steeds niet aan het tijdsverschil zijn gewend, ook al is het maar 2 uur, worden we toch iedere dag rond 5 uur, 5.30 uur wakker. Roland is toen het licht werd rond 7 uur over het strand naar Kotu gelopen en heeft daar naar eigen zeggen, de mooiste vogels gezien. Hij was om 9.30 uur terug, ik was net klaar met mijn ontbijt, en toen zijn we naar de kerk gegaan. Op een gegeven moment was ter sprake gekomen dat we alle twee graag eens zouden meemaken hoe een mis hier gaat. Het was slechts 20 minuten lopen dus we waren keurig op tijd. Werden welkom geheten door enkele jongelui die daartoe bij de ingang stonden, keurig met een sjerp om zodat je hen herkende. Op het laatste moment had ik een sjaal meegenomen om, indien gewenst, mijn blote schouders te bedekken. En dat werd op prijs gesteld. Gelukkig ging bijna alles in het Engels, behalve verschillende liederen die in een lokale taal gezongen werden. Taal deed er echter niet toe, ik vond ze geweldig. Wel duurde het alles bij elkaar 2 uur!

De rest van de dag hebben we heerlijk geluierd aan het zwembad totdat we om vijf uur werden opgehaald voor een etentje t.g.v het feit dat Nelleke na 6 maanden weer naar NL gaat. Maar ze komt in november terug. Nelleke deed 3 dagen per week vrijwilligerswerk in LHC en ze werkte hard. In het verleden was ze ooit tandartsassistente en ze heeft daarom met veel succes de praktijk geïnventariseerd. Zodoende wist ik dat ik deze keer geen materialen mee hoefde te nemen.

Gisterochtend weer met veel plezier om 8.45 uur begonnen in de praktijk. Eerst kinderen van de Babylon School, maar al snel kwamen er ook volwassenen. Geen spectaculaire tandheelkundige zaken, wederom moeilijke extracties voor Roland en voor mij de melkkiezen van de kinderen. Toen ik in opleiding was zat het geven van een verdoving niet in het curriculum, maar ik heb later mijn officiële bevoegdheid daartoe gehaald. Omdat ik die in het ziekenhuis echter niet nodig had, omdat ik altijd een kaakchirurg kon vragen om te verdoven, was ik wel bevoegd maar niet bekwaam. Nu begin ik mij steeds zekerder te voelen en breng met een gerust hart “ de kies aan het slapen” zoals we hier een verdoving aan de kinderen uitleggen. Ook weer bij een patiënt een vulling gelegd en daarna heb ik bij diezelfde mevrouw tandsteen verwijderd en gepolijst. Gistermiddag ook een kort overleg gehad met Essa T, het hoofd van de school. Het is altijd goed hem te zien en te spreken. Hij zal nooit om wat dan ook vragen, dus ik stel altijd de vraag of ik nog kan helpen. En deze keer vroeg hij, net als een jaar geleden, om printpapier. Volgende week starten de proefwerken en alles gaat hier nog op papier. Natuurlijk zal ik dus een deeltje van het geld dat ik heb gekregen hiervoor gebruiken. Daarnaast heb ik hem gevraagd om een lijstje te maken met de namen van de kinderen die op dit moment zonder sponsor zitten en dus moeten stoppen met naar school gaan. Dat lijstje verwacht ik vandaag als hij voor behandeling komt, als hij komt! Want ook daar heeft hij niet om gevraagd maar ik zag dat er een stuk van een voortand af was gebroken en heb hem dus uitgenodigd. Op verzoek van mijn man zal ik proberen wat foto’s bij dit verslag te plaatsen, maar als het niet is gelukt is de digibeet in mij weer boven gekomen! Dan vraag ik het de volgende keer aan Roland.

Tot zover, warme groeten, take care

Marie-Jose