Lombok 6.6

Beste allemaal,

Goedemorgen, het is hier nu zaterdagochtend 6 uur, bij jullie middernacht. Om niets te vergeten begin ik nu vast aan mijn volgende verslag.
Ik was gebleven bij de mededeling dat Jan Wouter en Elke een college zouden geven aan de universiteit en dat Auke en ik op bezoek zouden gaan in een van de lokale ziekenhuizen. Dit speelde zich allemaal afgelopen donderdag af. Het college van KNO is goed gegaan heb ik begrepen. Rond half twaalf waren ze weer terug bij de school en hebben ze nog patiënten gezien. Voor Elke is dit de eerste keer dat zij vrijwilligerswerk doet, maar met de hulp van Gerd heeft zij heel veel patiënten en patiëntjes met hun ouders gelukkig gemaakt. Zelf had ik voor we gingen geen beeld van wat een audiologe doet, maar nu heb ik met eigen ogen gezien hoe alles in zijn werk gaat en wat voor een geweldig resultaat al dat werken oplevert. Ook Jan Wouter heeft, met assistentie van Toon, weer in ruim 500 oren gekeken, d.w.z. zo’n 250 patiënten gezien! Naast de gewone problemen en probleempjes heeft hij er ook enkele kinderen uitgehaald die dringend een operatie nodig hadden. En dat is dan ook gebeurd. Zoals jullie weten mag hij dat helaas niet zelf doen, maar heeft hij dit overgelaten aan zijn lokale collega. Dat heeft wel wat sponsorgeld gekost, maar daar is het ook voor bedoeld.

Auke en ik zijn bij het Ruma Sakit Kota op bezoek geweest, samen met dr. Djelantik. We werden, zonder te moeten wachten en dat is uniek hier, bijzonder vriendelijk ontvangen door de directeur. Helaas sprak deze geen Engels en moest alles via iemand anders van het ziekenhuis gaan die die taal wel machtig is. Dat ging allemaal prima en al snel werd het ons duidelijk dat er van de kant van het ziekenhuis een grote bereidwilligheid bestaat om met ons samen te werken. Natuurlijk werden tig foto’s gemaakt, heel gewoon hier, ook tijdens ons bezoek aan de afdeling tandheelkunde. Tot onze grote verrassing maakten we daar kennis met een kaakchirurg en een parodontologe. De kaakchirurg doet echter geen operaties als ik Auke goed begrepen heb. A.s. dinsdagmorgen gaan Auke en ik terug om verder te praten met deze dames. Voor mij geweldig dat ik een tandarts gevonden heb die zich met parodontologie (ook mijn aandachtsveld) bezighoudt. We hebben begrepen dat ze vooral belangstelling hebben voor kennisoverdracht, dus zal daar volgend jaar de aandacht op liggen als we nog steeds geen werkvergunning hebben. Na het overhandigen van een cadeautje, een kalender 2016 van Nederland voor de directeur en een “beeldje” van Lombok voor ons, zijn we weer vertrokken. Met heel veel dank aan dr. Djelantik voor de introductie!

Terug op de school was het programma wat mager, maar dat wisten we. Omdat we geen flauw idee hadden hoelang we in het ziekenhuis zouden zijn hadden we geen ochtendprogramma gepland. Auke heeft toen, samen met Koen, de administratie bijgewerkt en herzien. Dit was ook nodig omdat we zondag-, maandag- en dinsdagmiddag in de praktijk van Farida gaan werken. En daar doen we de, te verwachten, moeilijke gevallen. ’s Middags hebben we toch weer de nodige patiënten van hun stompjes en pijnlijke tanden/kiezen verlost. ’s Avonds weer genoten van een heerlijk (afscheids)etentje . Ditmaal met een dak boven ons hoofd omdat het geregend had en er meer regen verwacht werd, die niet kwam. Zelf was ik ontzettend moe, maar dat kan ook wel van de Margarita zijn die ik had gedronken!!

Gisteren zijn we met de hele club, inclusief Jantine en Holis, naar Gili Meno geweest. Voor de kust van Lombok ter hoogte van Senggigi liggen 3 kleine eilandjes, de Gili’s. Na een autoritje van een half uur en een kwartiertje met een speedboot kwamen we aan op een mooi wit zandstrand bezaaid met koraal. Van 9 tot 4 heerlijk gezwommen, geluierd in de schaduw en wat gegeten. Een echte vakantiedag. Gisteravond met Nadja (die niet uit Duitsland maar uit Zwitserland komt) gegeten. Meer voor de gezelligheid dan om zaken te doen. Zij komt maandagmorgen met een groep kinderen van haar naschoolse opvang (zie een vorig verslag) voor behandeling bij Auke.

Nu ga ik me als een haas aankleden, ontbijten en afscheid nemen van Elke, Gerd, Toon en Jan Wouter. Die vertrekken vandaag en gaan nog op vakantie hier in Indonesië. Wij gaan weer gewoon aan het werk!!

En dat is goed gelukt. Weer heel veel patiënten langs de “lopende band” gehad. Sorry voor de onparlementaire uitdrukking, maar daar begint het een beetje op te lijken. We zijn nu zo ver dat Auke de verdoving geeft, de patiënt buiten moet wachten en wij ondertussen een andere patiënt behandelen. Op die manier hebben we vandaag zo’n 12 tot 15 patiënten gezien. Waaronder 2 behandelingen door mij waarbij Auke assisteerde. De eerste patiënt stond om 8.30 uur op het programma, maar kwam toen hij er zin in had, maar vanaf ongeveer 9.00 uur hebben we bijna aan een stuk door gewerkt met een lunchpauze van nog geen half uur, tot half vier. We hebben de avondkost dus weer verdiend en gaan straks met z’n drieën ergens aan het strand een hapje eten. Dat is hier overigens erg goedkoop, meestal niet meer dan 8 tot 10 euro per persoon, incl. drankje. Voor de lunch betalen we nog geen euro!! Die wordt gehaald bij een kraampje langs de weg. Klinkt misschien niet verstandig maar volgens Jantine was het te vertrouwen en dat vertrouwen is nog niet beschaamd de afgelopen 2 weken. Nergens last van gehad!!

Morgen gaan we voor de middag op de school werken, daarna in de praktijk van Farida waar de moeilijke gevallen weer in de stoel komen.

Het is wel erg stilletjes nu de KNO/audiologie mensen weg zijn, maar in de taxi hebben we weer meer plaats. Zoals een bekende Nederlander zei: ieder nadeel hep z’n voordeel.

Voor nu een lieve groet vanaf Lombok en nogmaals dank voor jullie reacties op mijn vorige verslag,

Marie-José