Lombok 5.6

Beste allemaal,
Dit wordt mijn laatste verslag vanaf Lombok. De koffer is gepakt, wat ik niet mee terug wil nemen aan kleding, schoenen e.d. wordt direct opgehaald door Jantine en Lina, een meisje uit het dorp van Jantine. Lina was een van mijn eerste patiënten op Lombok, enkele jaren geleden.
Woensdagochtend hebben Auke en ik nog hard gewerkt in de Puskesmas. Auke had een vol programma gemaakt, maar te weinig rekening gehouden met het feit dat de mensen hier vaak, zonder dat te laten weten (ze hebben wel bijna allemaal een mobieltje), niet op komen dagen. Erg frustrerend voor haar want ze wilde zo veel mogelijk mensen helpen. Toch was de ochtend goed gevuld want er de hele Puskesmas is gebaseerd op “inloopspreekuur”. Niemand maakt een afspraak, als om 7.30 uur de “balie” open gaat krijgt iedereen een nummer en gaan de mensen zitten wachten. Wachten is volkssport nummer één hier. Aan het eind van de ochtend hebben we afscheid genomen van de tandarts en zijn assistentes. Van de assistentes kregen we een cadeautje, een fel gekleurd Lombok t-shirt met bijpassende sarong en 2 zakken gedroogde groenten. Erg lief, de groenten hebben we echter aan Tarek, onze taxichauffeur, gegeven. In de school hebben we wat gegeten. Na een ontbijtje, dat voor mij bestaat uit 2 sneetjes geroosterd brood met boter en “kaas”, 2 koppen thee en in het begin ook nog wat vers fruit (na een paar dagen heb ik dat geschrapt i.v.m. mijn darmen!), aten we tijdens de lunchpauze meestal nasi of bami. Jantine liet dat dan halen door Tarek en bestelde voor Jan Wouter en Toon en haarzelf er extra scherpe sambal bij. Auke en ik hielden het meestal bij de basissmaken. Lekker, maar na een week merkte ik dat ik steeds minder begon te eten, alleen wat witte rijst en een beetje groenten. Maar ’s avonds aten we, al dan niet samen met anderen, prima in een van de plaatselijke restaurantjes. Mijn favoriet is Lotus Bayview, net aan de andere kant van de straat tegenover het hotel. De eigenaar is een Italiaan die zelf kookt en zijn medewerkers geleerd heeft de heerlijkste gerechten te bereiden, Italiaans en Indonesisch. Uitzicht over de zee, aan het strand, dit is de kers op de vrijwilligerswerk-taart. Het hotel is prima, goede kamer, lekker bed, jammer dat mijn badkamer blank staat als ik douche. Er zijn zelfs tegels in het midden van het douchgedeelte die zo hoog liggen dat ze niet nat worden! Volgens mij had ik dat vorig jaar ook, maar ik heb me aangepast en er niet eens meer wat van gezegd bij de receptie. Vorig jaar had ik ze ook gewezen op het feit dat je de kant waar je het dekbed in de hoes doet, aan het voeteneind legt. Ook dat is het ene oor in, het andere uit gegaan, dus dekken we iedere avond even zelf ons bed om/op.
Woensdagochtend tijdens het werk kreeg ik een telefoontje van Farida. Of Auke i.p.v. donderdagochtend op de ok een patiënt te behandelen, dat woensdagavond om 21.00 uur wilde doen? De anesthesist moest donderdagochtend naar een congres in Jakarta! Vreemd, in onze ogen, dat dat pas de dag van tevoren bekend wordt, maar het was niet anders. Auke zei ja en dat betekende dat we snel moesten regelen dat de instrumenten gesteriliseerd zouden worden. Gelukkig konden we die in de praktijk van Farida achterlaten toen we naar de gouverneur gingen, Farida heeft een echte autoclaaf in de praktijk. Vanuit haar praktijk zijn we naar het kantoor van de gouverneur gegaan. Die bleek echter in een vergadering te zitten en dus werden we ontvangen door de vice gouverneur, een aardige man die geen woord Engels spreekt. Jammer, want dat maakt, ondanks de vertaling van Farida, de communicatie erg lastig. De gouverneur zelf spreekt uitstekend Engels en een gesprek met hem zou dus makkelijker zijn geweest. Maar de second in command was erg vriendelijk en beloofde zijn hulp als we volgend jaar terug willen komen. Ik heb toen meteen zijn visitekaartje gevraagd zodat we hem gericht kunnen benaderen. We zullen zien of het wat oplevert.
Donderdagochtend zijn Auke en ik om 7.00 uur vertrokken naar het ziekenhuis in Gerung, Auke had dat 8 uur daarvoor verlaten na een geslaagde operatie. In het ziekenhuis hadden we een korte afspraak met de directrice (een tandarts) die ik al ken zolang ik hier kom. Ook deze keer kon ik haar/het ziekenhuis verblijden met de nodige materialen. Na deze korte ontmoeting hebben Auke en ik nog een patiënt behandeld in de ziekenhuispraktijk van Farida en om 10.00 uur stonden we weer buiten. Terug naar de school, daar nog een patiënt behandeld en geprobeerd de 2 jongste kinderen van Tarek van hun melkgebitkerkhof te verlossen. Dat is ondanks alle voorzichtigheid bij het zoontje van 7 niet gelukt, het dochtertje van 4 liet een rotte kies trekken, maar ze blijft rondlopen met de stompjes van haar melkvoortandjes. Toen volgde er nog een afscheidsceremonie met het onderwijzend personeel van de school. We hadden afgesproken dat JW en A namens ons het woord zouden voeren, maar we moesten alle vier wat zeggen, ……
Inmiddels zijn we 12 uur verder en zit ik op bed in het stopover hotel in Jakarta. Over 5 uur vliegen we verder, heerlijk 13 uur in de lucht hangen!! Voordat ik vanmorgen mijn laatste duik in het zwembad kon nemen heeft Jantine, samen met Holis en Lina, de kleding, schoenen en andere zaken die ik achter wilde laten, opgehaald. Om precies 11.00 uur, 05.00 uur jullie tijd, zijn we vertrokken van het hotel. Ik verwacht morgen rond 12.00 uur thuis te zijn, ben dan ruim 30 uur onderweg geweest. We kijken alle vier al uit naar een volkoren boterham met kaas, dat mag duidelijk zijn.
In het vorige verslag had ik foto’s beloofd, maar daarvoor ben ik afhankelijk van JW en T. En JW heeft problemen met zijn laptop, dus die foto’s houden jullie tegoed. A is net met de heren naar de lokale supermarkt, even wat te eten halen, hopelijk fruit. Het eten was de afgelopen weken prima, maar voorlopig hoef ik geen nasi/mie goreng meer.
Tot zover dit laatste verslag vanuit Indonesië. Nogmaals hartelijk dank aan iedereen voor de berichtjes, en de sponsoring. De Lombok4 kijkt met ontzettend veel voldoening en plezier terug op 2 weken hard werken en we hebben alle vier beloofd aan de mensen op Lombok dat we volgend jaar terug zullen komen. Ik houd jullie op de hoogte, alle goeds en tot ziens,
Namens de Lombok4,
Marie-José
PS. Het is zomaar gelukt om dit verslag via mijn eigen laptop te plaatsen!!