Lombok 2.8

De laatste dagen! Morgen rond deze tijd zit ik in het vliegtuig van Jakarta naar Dubai. Vandaaruit door naar Amsterdam waar we zondagmorgen rond 8.00 uur verwachten te landen. Sinds mijn laatste verslag van maandagavond ben ik natuurlijk nog druk bezig geweest. Dinsdagochtend alle eerste klassertjesvan de school in Orong gecontroleerd. Daarna poetsles gegeven en de tandenborstel met de tandpasta uitgedeeld. Zo leuk om die dankbare smoeltjes te zien. In orong zijn de kinderen over het algemeen nog armer dan in Teloke, maar ze zijn wel beter opgevoed. Uit zichzelf bedanken ze en ze luisteren ook veel beter dan de kinderen in Teloke. In Orong is er enige discipline en die is in Teloke ver te zoeken/niet te vinden. De eerste klassers zijn van 7.30 tot 9.30 uur op school, dan zit voor hen de schooldag erop. Ik heb in de andere klassen nog de nieuwe posters uitgedeeld die hier gemaakt zijn door de tandartsassistente van het rk. Ziekenhuis in Ampenan. Leuke posters waarop staat dat de kinderen ’s ochtends en ’s avonds hun tanden moeten poetsen. Dezelfde assistente heeft nog twee posters gemaakt, op de ene staat welke (Indonesische) voedingsmiddelen goed zijn en op de andere welke slecht zijn voor je tanden. Deze twee posters wil ik volgend jaar uitdelen. Dinsdagmiddag heb ik weer een deel van het sponsorgeld besteed aan het kopen van nieuwe kleren voor een aantal mensen in Orong. Suparman en Haetoun hadden de lijst opgemaakt, in totaal 15 mensen, kinderen en volwassenen. Suparman zei meteen dat hij de lijst wel 10 keer langer had kunnen maken want er zijn erg veel arme mensen in Orong, maar dit zijn de meest schrijnende gevallen. Ook Oma Orong met 3 van haar kleinkinderen stond erop, zelf heb ik de twee andere kinderen er aan toegevoegd. Inmiddels is de “grote schoonmaak” van zowel het huisje als de bewoners begonnen en als alles goed gaat mogen Oma en de kinderen a.s. zondag de nieuwe kleren ophalen bij Suparman. We moesten wel als voorwaarde stellen dat ze eerst iedereen goed zou wassen, in de antischurftzalf zou zetten en alle andere kleren zou wassen en het huis zou “poetsen”. Jammer dat ik het resultaat niet meer kan zien, maar ik zal Herm en Celine vragen om foto’s te maken.
Woensdagochtend ben ik vroeg in Teloke begonnen aan een van de twee eerste klassen. Ik heb daar iedere keer een groepje van 6-7 kinderen uit de klas opgehaald en meegenomen naar de kliniek. Natuurlijk was dat een beetje eng voor die hummeltjes, en het zijn echte hummeltjes. De mensen hier zijn so wie so klein van stuk en kinderen van 6 of 7 jaar hier zijn net zo groot als bij ons een kind van 4 of 5 jaar. Wel schattig, ik voelde me net de rattenvanger van Hamelen met een sliert kinderen om me heen over het “weggetje” door het dorp lopend. Voor mij lijken ze allemaal op elkaar, zeker omdat ze een uniform aanhebben. Ik deed niets anders dan koppies tellen, bang dat er een ontsnapt was. Maar het ging allemaal prima en ik heb ze alle 28 in de mond gekeken. Dat was geen onverdeeld genoegen maar een regelrechte ramp. Wat een tandheelkundige ellende, veel van die kinderen moeten vaak erg veel tandpijn hebben (gehad). In de hele klas was er slechts één kind dat een gaaf gebit had en goed gepoetst, met de rest was het zeer droevig gesteld. Nu maar hopen dat de poetsles effect scoort en de situatie het volgend jaar beter is. Na mijn tandheelkundige activiteiten heb ik voor Stephan een grote doos brillen gesorteerd en gewacht tot hij terug was uit het ziekenhuis met zijn patiënten voor de oogarts. Na de lunch heb ik in Orong de kleren uitgedeeld. Dankzij mijn sponsoren heb ik weer heel wat mensen blij kunnen maken, de volwassenen met een nieuwe sarong en een T-shirt of blouse, de kinderen met een broek en T-shirt/jurkje. Alles bij elkaar voor 130 euro, inclusief een zak waspoeder voor Oma Orong! ’s Avonds hebben we met een Belgische mevrouw, Els, gegeten. Harry had haar leren kennen en zij vertelde ons ver haar activiteiten in de diverse dorpen. Een zeer bevlogen vrouw met duidelijke ideeën en standpunten. In mijn ogen niet altijd even realistisch, maar ze staat voor haar standpunten: geboortebeperking en aandacht voor het milieu. V.w.b. dat eerste begrijp ik haar niet helemaal, de mensen hebben hier helemaal geen grote gezinnen, behalve Oma Orong heb ik niemand ontmoet die 5 of meer kinderen moet onderhouden. De meeste gezinnen bestaan uit 2, 3 hooguit 4 kinderen. De aandacht voor het milieu vind ik ook een goede zaak. Letterlijk alles wordt hier gewoon over neergegooid. Midden in het bos zie je bergen plastic en ander afval liggen, niet alles bij elkaar, dan zou je denken dat het de vuilnisbelt is, maar verspreid door de ganse jungle. Ook Harry is al jaren bezig om het tij op dit terrein te keren, maar met weinig resultaat. Wat mij wel opviel was dat het rond de school in Orong véél schoner was dan vorig jaar. Ik had het hoofd van de school daarover al een compliment gemaakt, maar nu bleek dat ook een actie van Els te zijn. Dus ook aan haar de complimenten.
Donderdagochtend heb ik een presentatie gegeven voor enkele vrouwen van de PKK. Vraag me niet waar de letters voor staan, het is een vrowuenclub die vrijwilligerswerk doet. De club staat onder voorzittersschap van de vrouw van de goeverneur. Zij had me gevraagd aan dit subgroepje te vertellen over mijn werk hier. In ruim 2 uur heb ik uiteen gezet wat Vlok heeft gedaan en nog doet en waar het medische team en ikzelf mee bezig zijn. Dit alles a.d.h.v. een powerpointpresentatie en de nodige foto’s. De dames waren zeer geïntereseerd en vroegen al vrij snel of ze een keer naar de dorpen konden komen. Nou graag natuurlijk, kom maar met eigen ogen kijken hoe de mensen daar leven. Helaas zal ik ze niet kunnen rondleiden, maar ik heb dit aan Nofi en Haetoun overgedragen en ben er van overtuigd dat die zich uitstekend van hun taak zullen kwijten. Ik denk ook dat het beter is dat zij dit doen, zonder inmenging of bemoeienis van een “blanke”. Als Nofi en Haetoun de band kunnen worden tussen deze vrouwenclub en de mensen van de dorpen is dat, volgens mij, veel beter dan dat Vlok of ik dat zijn. Gistermiddag heb ik eindelijk eens lekker patiënten kunnen behandelen; kilo’s tandsteen verwijderd, zie foto het residue onder in de pot.
Vanmorgen weer naar de school in Teloke voor de andere eerste klas. Net zo’n puinhoop zowel wat tanden en kiezen als wat gebrek aan discipline betreft. Maar toch wel schattige kindertjes, zeker nu ze geen uniform droegen maar hun “moskee-kleren” omdat het vandaag vrijdag is, de moslim gebedsdag. Ook aan hen tandenborstel en tandpasta uitgedeeld en geprobeerd poetsles te geven, wat moeilijk ging omdat de onderwijzeres niet in de klas was toen ik aan kwam en pas op het latste moment weer tevoorschijn kwam. Nou ja, ’s lands wijs, ’s lands eer zal ik maar denken. Meteen na de schoolkinderen stonden de eerste patiënten al te wachten en ben ik de rest van de dag, behalve een korte lunchpauze. Bezig geweest met het verwijderen van tandsteen. Het is dat het mijn vak is, anders ou ik zeggen: ik kan geen tandsteen meer zien, wat een bergen! Vanmorgen kwam ook Jantine, een Nederlandse vrouw die hier al 16 jaar woont en werkt. Vorig jaar had ik al met haar kennisgemaakt en nu had ze Harry gevraagd of ze met wat mensen mocht komen en of ik ook bij haar een controle wilde doen. Geen probleem! Tot aan de lunch flink doorgewerkt en daarna vroeg Nofi “clean my teeth, mrs. Maria” Weer veel werk, maar wel in een schone mond, je kunt zien dat ze sinds vorig jaar erg veel bij heeft geleerd in alle opzichten. Ze is veel zakelijker geworden, regelt van alles in het dorp en wil aan een opleiding voor onderwijzeres beginnen in juni 2011. Stephan en ik zullen haar daarbij financieel steunen, ik denk dat dat een goede investering voor de toekomst is. Als zij een goede onderwijzeres wordt kunnen heel veel kinderen daar baat bij hebben. Vanavond hebben we met zijn allen gegeten, voor Stephan en mij de laatste avond hier. Morgenvroeg gaan we nog een keertje naar de katholieke school in Ampenan, op verzoek van Fransisca, luisteren naar het keyboard en de blokfluiten, kijken naar de dans. Daarna eventueel nog een laatste patiënt, de kliniek opruimen, koffer pakken en naar huis! Van Bas, de vriend van Heske, kreeg ik een sms of ik zondagmorgen een lift wil vanaf Schiphol Hij zit op dit moment ” in de buurt”, in Singapore en Batam (Indonesië) en komt zondagochtend ook terug in Nederland. Gezellig, een goede thuiskomst dus! Beste allemaal, voor de laatste keer dit jaar vanaf Lombok: dank voor al jullie steun, financieel (het sponsorgeld is nu wel op!) en moreel, dank voor jullie lieve mailtjes en reacties op mijn website. Moge het jullie allemaal goed gaan, ik laat snel weer wat van me horen, liefs
Marie-José