Lombok 2.6

Wederwaardigheden van Herm en Celine! Zondagavond keken we vol verwachting uit naar de komst van Herm Martens en Celine Op den Kamp. Stephan en Rebecca waren naar het vliegveld gegaan, Roland en ik genoten van een etentje dat Farida ons aanbood. Toen Stephan geen enkele blanke uit het vliegtuig zag komen, kwam hij er na wat vragen en bellen achter dat de dokters de aansluiting in Jakarta hadden gemist! Niet getreurd, er zou later op de avond nog een vlucht uit Jakarta arriveren waarmee ze zouden kunnen komen. Natuurlijk had dat gekund, maar dit is Indonesië en er werd besloten deze vlucht te annuleren. Dus zijn Herm en Celine nog een nachtje in Jakarta gebleven en maandagochtend voor dag en dauw vertrokken om rond 8.00 uur te landen op Lombok, wederom opgewacht door Stephan en Rebecca omdat er niet meer mensen in de auto van het hotel kunnen. En de nieuwelingen meteen in de bemo duwen leek ons iets te veel van het goede na zo’n reis. In het hotel hebben we hen net genoeg tijd gegeven om te douchen en toen mochten ze meteen mee naar Orong. Want daar stonden de mensen, al krabbend, op hen te wachten. Herm en Celine waren nog geen 2 uur op Lombok en hadden de eerste patiënten al voor zich, en eerlijk is eerlijk, zij namen hun missie zeer serieus; keken, voelden en Herm vertelde Celine wat er in de anamnese moest komen (die we dankzij de mensen van de drukkerij van het azM digitaal hebben). Tot 12.00 uur hebben we met zijn drietjes patiënten gezien, ook Celine mocht aan de bak toen er patiënten kwamen met ademhalingsproblemen. Zelf ben ik begonnen om de gebitten van de eerste klassertjes te controleren. Donderdag ga ik ze poetsles geven en de tandenborstels met de tandpasta uitdelen. Na de lunch zijn we naar twee apotheken gegaan waar Celine en Herm begonnen zijn met het besteden van hun sponsorgeld: 50 tubes zalf tegen diverse huidproblemen. Opmerkelijk is dat Herm denkt dat het aantal mensen dat aan schurft lijdt nog wel eens mee zou kunnen vallen. Zijn, voorlopige, diagnose is dat er veel infecties, zowel bacteriële als t.g.v. schimmels, voorkomen. Roland heeft toch antibiotica gekocht omdat hij bang is dat patiënten bij wie hij extracties heeft gedaan, problemen zullen krijgen omdat ze in slechte hygiënische omstandigheden leven.
Vanmorgen zijn we met het azM-team, dankzij de bemiddeling van Farida, bij het hoofd van de geneeskundige dienst van de provincie geweest. Zelf was hij er helaas niet, maar zijn zeer voortvarende vrouwelijke rechterhand begreep snel waarom we kwamen en heeft meteen het ziekenhuis gebeld om te laten weten dat de overheid accoord is met het feit dat wij hier werken. Weer hebben we ervaren dat het hebben van een goed netwerk wonderen kan verrichten. Samen met Farida naar het General Hospital van Mataram, naar de kaakchirurg. Die kwam net terug van een kort overleg met de directeur en bevestigde dat alles nu geregeld was, hoera! Samen met Roland begon ze zonder aarzelen aan de eerste patiënte, de vrouw bij wie ze vorige week op aanwijzing van Roland een biopt had genomen. Volgens de patholoog-anatoom was het gezwel een vorm van parodontitis, een ontsteking en degeneratie van het weefsel rondom tanden en kiezen. Roland en ik keken elkaar eens aan en haalden onze wenkbrauwen op, het leek ons zéér onwaarschijnlijk. Maar goed, je kunt natuurlijk niet teveel zeggen en Roland heeft de zaak keurig besproken met Paulina. Uiteindelijk is besloten om, als de internist en de anaesthesist accoord gaan, morgenvroeg de resectie te verrichten. Ook nu is het dus weer afwachten of alles doorgaat, maar Roland wordt morgen om 8.15 uur in het ziekenhuis verwacht om mee te opereren. Ondanks dat de dermatoloog het erg druk had heeft hij ons toch even ontvangen en kon Herm met hem kennismaken. Ook hij is bereid om samen te werken en we kunnen patiënten over wie Herm en Celine willen overleggen mee naar hem nemen. Als dank voor haar bemiddeling hebben we Farida uitgenodigd voor de lunch. Daarna heeft zij met Roland nog enkele patiënten besproken in haar praktijk en hebben Herm, Celine en ik een cadeautje voor de baby van Haitun en Suparman gekocht. Toen we daarna Mus, onze bemochauffeur, belde bleek dat er in Senggigi een wolkbreuk was geweest, de bemo het had begeven en de doorgaande weg finaal blank stond! Ze kennen hier nl. geen riolering of goten met afvoerputten. Er zat voor ons niets anders op dan een taxi te nemen, Roland op te halen in de praktijk en naar Senggigi terug te gaan. En dat ging goed totdat we daar aankwamen en de weg dus inderdaad blank stond, het verkeer “geregeld” werd door politieagenten en we in een echte file stonden. Terwijl we daar stonden te wachten zagen we een man en vrouw langs de weg lopen en ineens zagen we de man tot aan zijn oksels verdwijnen in een gat. Eigenlijk erg gevaarlijk maar we moesten ook ontzettend lachen, de man en vrouw gelukkig ook totdat de man besefte dat zijn camera in zijn broekzak zat en die dus ook onder water was verdwenen. Terug bij het hotel bleek Mus de bemo weer aan de praat gekregen te hebben en zodoende konden we toch om 16.00 uur in Orong zijn. Tussen Teloke en Orong zijn Stephan, Rebecca, Nofi en ik uitgestapt om in het ouderlijk huis van Nofi met haar broer te gaan praten. Hij studeert de komende week af als arts en op mijn vraag wat hij darna wilde doen zei hij: “De mensen van mijn dorp helpen.” Nou dat komt mooi uit want dat willen wij ook. We hebben wat van gedachten gewisseld over de diverse mogelijkheden die er eventueel zijn om samen te werken. Morgen komt hij eerst eens in de VLOK kliniek kijken en kennismaken met de andere teamleden.
Opnieuw dank aan iedereen die berichtjes voor mij/ons achterlaat op deze website. Omdat ik de e-mailadressen vanwaar ze verstuurd zijn niet kan zien, is het helaas niet mogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken. Ik ben nog een redelijke digibeet en dus vergeten de e-mailadressen mee te nemen in mijn laptop, sorry! Dank ook voor de giften die nog zijn binnengekomen op mij rekeningnummer. Oma en haar 5 kleinkinderen kunnen de komende 20 weken in ieder geval eten, er heeft zich een speciale sponsor voor haar gemeld.
Lief dat enkelen van jullie ook je bezorgdheid over mij uiten, maar het gaat goed. Het hotel is prima, daarom heb ik dit ook gekozen. Het eten is meestal heerlijk, we hebben het hier nooit koud en genieten tussen de middag van een lichte lunch en even zwemmen. ’s Avonds drinken we met z’n allen bij mij in de kamer een drankje voor we gaan eten. Lang slapen is er niet bij, maar daarvoor ben ik niet hier, toch? Nu is het inmiddels bijna 23.00 uur, ik ga naar bed. Morgen zal ik dit verslag afmaken en samen met Roland de foto’s uitzoeken die we erbij zullen zetten.
Bijna 24 uur later. We hebben er weer een interessante dag opzitten. Roland is vanmorgen vroeg aan zijn eerste operatie in het General Hospital in Mataram begonnen, samen met de kaakchirurg dr. Paulina. Het ging om het verwijderen van een grote tumor in de kin. Celine en Herm zijn vol goede moed verder gegaan in Orong en hebben “genoten” van alles wat zij zagen, bekende en onbekende huidproblemen. Zelf heb ik de lijst opgemaakt van de mensen die morgen door Roland behandeld gaan worden, d.w.z. bij wie hij tanden en/of kiezen gaat trekken. Na de lunch heb ik een aantal patiënten echt behandeld en net zoveel tandsteen gezien en verwijderd als normaal in een maand. Geweldig om te doen, maar ik kon het de patiënten niet aandoen om ze in een keer af te behandelen, dat duurde te lang voor iemand die nog nooit tandheelkundig behandeld is! Dus ze komen terug voor een tweede sessie. De rest van het team is gaan shoppen in Mataram. Zie de foto’s waar Herm en Celine -tig tubes anti-schurftzalf inslaan.
We laten het hier weer bij, take good care, warme groeten uit een dagelijks zeer regenrijk Lombok (zie foto’s)
Roland en Marie-José