Lombok 2.5
Door: Marie-José
Blijf op de hoogte en volg Marie-José
31 Oktober 2010 | Indonesië, Senggigi
De eerste week is voorbij gevlogen! We zijn jullie het verslag van de laatste dagen van onze eerste week hier, nog verschuldigd. Vrijdagochtend hebben we apart gewerkt, dwz Roland heeft allerlei boodschappen gedaan voor de kliniek, injectiespuitjes gehaald, anaesthesievloeistof, pijnstillers, dat soort dingen. Zelf ben ik naar Orong gegaan om met Suparman te overleggen over een aantal kinderen uit het dorp. Suparman is, helaas, niet het hoofd van het dorp, maar wel de slimste van het stel. Hij heeft een geweldig mooi huis gebouwd, vorig jaar begonnen en nu bijna klaar. Hij werkt erg hard, verkoopt o.a. parelkettingen die hij zelf knoopt, en iedere keer als hij weer wat gespaard heeft besteed hij dat aan het huis. Zijn vrouw, Haitun, is 8 maanden zwanger van hun derde kind, ze hebben al twee jongens, 10 en 8 jaar, en hopen nu, heel begrijpelijk, op een dochter. Superman heeft een lijst opgesteld van de allerarmste mensen in het dorp die allemaal een T-shirt en een sarong nodig hebben. Toen ik met hem zat te praten kwam er een oma (dat woord gebruiken ze hier ook, overblijfsel uit de koloniale tijd) met een kleinkind op de heup. Het kleinkind was overduidelijk ondervoed en Suparman vertelde me dat de oma voor 5 kleinkinderen zorgt. De 2 vaders (oma’s zonen) werken niet of zeer weinig, de moeders zijn gescheiden van de vaders. Een van de vaders wilde zijn dochtertje verkopen en toen heeft oma het maar onder haar hoede genomen. Maar oma heeft geen bron van inkomsten behalve wat liefdadigheid van de dorpelingen die zelf ook bijna niets hebben. Ik heb meteen Stephan gebeld die ook aan het shoppen was en die heeft eieren, suiker, poedermelk, rijst en noedels gekocht. Toen we die brachten wist oma niet hoe ze het had. Nofi heeft haar uitgelegd dat ze het ondervoede meisje van 20 maanden niet ineens veel eten moet geven. We hopen maar dat alles goed gaat, morgen (maandag) ga ik kijken. De oma en het meisje stonden al op de lijst voor nieuwe kleren, ik heb de andere kinderen maar toegevoegd. Ook komt dit gezin in aanmerking voor pillen tegen de schurft die ze, natuurlijk, allemaal hebben. Verder heb ik die ochtend de kinderen die in aanmerking kwamen voor het trekken van tanden en/of kiezen gevraagd/laten vragen of ze ’s middags met hun vader en/of moeder terug konden komen om over de behandeling te praten. Dus na de lunch terug naar Orong, overleg met de verschillende ouders, één kind is niet komen opdagen, één kind wilde niet, ook goed. De rest van de middag besteed met Stephan en Rebecca aan het opruimen en schoonmaken van de kliniek.
Gisteren, zaterdag, was een bijzondere dag voor Roland en mij. Om 4.45 uur op, 5.15 uur in de bemo, 6.00 uur in Mataram. 500 Tandenborstels en 500 tubes tandpasta en 12 dozen van 8,5 liter water overladen in de auto van dr. Farida en op weg naar een dorp aan de zuidwest kant van Lombok. Na een tocht van twee uur, met schitterende vergezichten over de zee en erg mooie natuur aan de landzijde waren we in Palangan. Een, in mijn ogen, toch redelijke plaats, zeker groter en beter qua infrastructuur e.d. dan Orong en Teloke. Roland en ik hadden eigenlijk verwacht dat het juist een minder dorp zou zijn. Maar goed, ook daar hadden ze duidelijk nooit van een tandenborstel gehoord. Er werd door een groep van ongeveer 30 tandartsen een “kliniek” ingericht, compleet met twee tandartsenstoelen (zie foto) en zelfs een boor! Roland werd de leermeester voor de tandarts die de extracties zou gaan doen. Hij (Roland) mag alleen werken als hij aan kennisoverdracht doet, nou dat is gelukt! Hij kreeg een paar leuke extracties voor zijn kiezen, maar heeft ze duidelijk laten zien hoe je deze gevallen behandelt. De omstandigheden waar verre van optimaal, maar het is hem gelukt om een groot aantal extracties te doen in, zeker voor de tandartsen hier, zeer korte tijd. Na afloop moesten er natuurlijk foto’s gemaakt worden met de groep tandartsen en enkele bobo’s. Toen weer 2,5 uur terug naar Senggigi. Ik ben als een blok op mijn bed in slaap gevallen, om om 15.30 uur toch nog naar de kliniek in Teloke te gaan. Daar had Stephan inmiddels mijn tandsteenverwijderapparaat aangesloten, geweldig De man van Nofi, onze assistente, meldde zich meteen voor behandeling. Met veel plezier heb ik mijn eerste patiënt behandeld, nogmaals dank voor jullie gulle gaven die dit mogelijk hebben gemaakt.
Vandaag, zondagochtend heeft Roland met Farida naast hem, in de VLOK kliniek in Teloke de extracties gedaan die ik vrijdagmiddag afgesproken had. Prima verlopen totdat het laatste kind weigerde zijn mond open te doen. Vader erbij, met kind op schoot in de stoel, maar kind wilde echt niet. Dus besloten we van behandeling af te zien. Vader en kind naar buiten, maar nog voordat ze bij de deur waren begon de vader, die nota bene onderwijzer is, zijn zoon af te rammelen. Buiten ging hij daarmee door, totdat Rebecca ons waarschuwde en ik boos naar buiten ging. Vader op de vlucht, moeder zat er lachend bij. Kind troosten, echt afschuwelijk, ik voelde me rot, ook al was dit een kind dat ik nog nooit gezien had omdat hij in een ander dorp op school zit. Het jongetje had thuis blijkbaar geklaagd over tandpijn en daarom waren de ouders met hem gekomen. Prima natuurlijk, maar niet op deze manier. We zullen proberen in de gaten te houden wat er verder is gebeurd met het kind, we hebben gevraagd of hij morgen terugkomt, ik liet hem met schrik en beven naar huis gaan. Om 11.45 uur kliniek opruimen en terug naar het hotel in de stromende regen.
Bovenstaand stukje heb ik voor de lunch geschreven, nu even afmaken. Het regent nog steeds, dus geen bananenboot denk ik. Voor vanavond zijn Roland en ik uitgenodigd door Farida om te dineren bij haar in het hotel waar ze dit weekend verblijft. Rebecca en Stephan halen Herm Martens en Celine Opdenkamp van het vliegveld af. Vanaf vanavond is het “VLOK medical team” compleet! Beste luitjes dit is het weer van hier, je weet het: als je goed voor jezelf zorgt, kun je dat ook voor anderen doen. Groetjes en tot de volgende keer,
Roland en Marie-José
PS. De bananenboot ging toch door en we hebben genoten!
Gisteren, zaterdag, was een bijzondere dag voor Roland en mij. Om 4.45 uur op, 5.15 uur in de bemo, 6.00 uur in Mataram. 500 Tandenborstels en 500 tubes tandpasta en 12 dozen van 8,5 liter water overladen in de auto van dr. Farida en op weg naar een dorp aan de zuidwest kant van Lombok. Na een tocht van twee uur, met schitterende vergezichten over de zee en erg mooie natuur aan de landzijde waren we in Palangan. Een, in mijn ogen, toch redelijke plaats, zeker groter en beter qua infrastructuur e.d. dan Orong en Teloke. Roland en ik hadden eigenlijk verwacht dat het juist een minder dorp zou zijn. Maar goed, ook daar hadden ze duidelijk nooit van een tandenborstel gehoord. Er werd door een groep van ongeveer 30 tandartsen een “kliniek” ingericht, compleet met twee tandartsenstoelen (zie foto) en zelfs een boor! Roland werd de leermeester voor de tandarts die de extracties zou gaan doen. Hij (Roland) mag alleen werken als hij aan kennisoverdracht doet, nou dat is gelukt! Hij kreeg een paar leuke extracties voor zijn kiezen, maar heeft ze duidelijk laten zien hoe je deze gevallen behandelt. De omstandigheden waar verre van optimaal, maar het is hem gelukt om een groot aantal extracties te doen in, zeker voor de tandartsen hier, zeer korte tijd. Na afloop moesten er natuurlijk foto’s gemaakt worden met de groep tandartsen en enkele bobo’s. Toen weer 2,5 uur terug naar Senggigi. Ik ben als een blok op mijn bed in slaap gevallen, om om 15.30 uur toch nog naar de kliniek in Teloke te gaan. Daar had Stephan inmiddels mijn tandsteenverwijderapparaat aangesloten, geweldig De man van Nofi, onze assistente, meldde zich meteen voor behandeling. Met veel plezier heb ik mijn eerste patiënt behandeld, nogmaals dank voor jullie gulle gaven die dit mogelijk hebben gemaakt.
Vandaag, zondagochtend heeft Roland met Farida naast hem, in de VLOK kliniek in Teloke de extracties gedaan die ik vrijdagmiddag afgesproken had. Prima verlopen totdat het laatste kind weigerde zijn mond open te doen. Vader erbij, met kind op schoot in de stoel, maar kind wilde echt niet. Dus besloten we van behandeling af te zien. Vader en kind naar buiten, maar nog voordat ze bij de deur waren begon de vader, die nota bene onderwijzer is, zijn zoon af te rammelen. Buiten ging hij daarmee door, totdat Rebecca ons waarschuwde en ik boos naar buiten ging. Vader op de vlucht, moeder zat er lachend bij. Kind troosten, echt afschuwelijk, ik voelde me rot, ook al was dit een kind dat ik nog nooit gezien had omdat hij in een ander dorp op school zit. Het jongetje had thuis blijkbaar geklaagd over tandpijn en daarom waren de ouders met hem gekomen. Prima natuurlijk, maar niet op deze manier. We zullen proberen in de gaten te houden wat er verder is gebeurd met het kind, we hebben gevraagd of hij morgen terugkomt, ik liet hem met schrik en beven naar huis gaan. Om 11.45 uur kliniek opruimen en terug naar het hotel in de stromende regen.
Bovenstaand stukje heb ik voor de lunch geschreven, nu even afmaken. Het regent nog steeds, dus geen bananenboot denk ik. Voor vanavond zijn Roland en ik uitgenodigd door Farida om te dineren bij haar in het hotel waar ze dit weekend verblijft. Rebecca en Stephan halen Herm Martens en Celine Opdenkamp van het vliegveld af. Vanaf vanavond is het “VLOK medical team” compleet! Beste luitjes dit is het weer van hier, je weet het: als je goed voor jezelf zorgt, kun je dat ook voor anderen doen. Groetjes en tot de volgende keer,
Roland en Marie-José
PS. De bananenboot ging toch door en we hebben genoten!
-
31 Oktober 2010 - 10:40
Marion Blomme:
Goedemorgen Heb net jullie verslag gelezen.
indrukwekkend hoor.Fijn dat jullie werk gewaardeerd wordt.heel veel succes en liefs van je schoonzus en broertje
-
31 Oktober 2010 - 11:38
Carla Blomme:
lieve sis,
prachtig wat je allemaal doet en gedaan krijgt! Fijn dat je merkt dat hetgeen je vorig jaar hebt gedaan niet voor niets is geweest. Ben super trots op mijn sis en wens jou en je team nog een goede tijd! dikke kus, Carla -
31 Oktober 2010 - 12:27
Gidi:
Keep up the good work there ! Ik houd hier de zaken wel overeind.
Je mag mijn toegezegde bijdrage gebruiken voor de oma met de vijf kinderen, zodat ze voorlopig uit de voeten kan.
Groeten aan het hele team en alle bekenden daar. -
31 Oktober 2010 - 13:58
Mena Friedrichs:
Beste Marie-Jose
Nu net heb ik je reisverslag gelezen. Indrukwekkend vind ik het en geweldig werk wat jullie doen. Ik ga ook zometeen wat overmaken om je te steunen.
Helaas is mijn vriendin Anjulie Valke 2 weken geleden overleden.
groetjes Mena
-
31 Oktober 2010 - 19:46
Josephine En Herman:
hebmet gidi gebeld maar het lukt niet echt om contact te krijgen via jouw side.alleen je eerste lange verslag hebben we gelezen.heb je onze reactie gekregen? bewondering voor onze nicht lieve groeten van ons beiden -
31 Oktober 2010 - 19:50
Hermanbreuk:
erg mooie photo,s goed bewijs voor je zeer nuttige activiteiten.weet niet of je onze reacties onvangt. wij denken aan je en volgen voorzover het obs lukt.kus,hempie -
02 November 2010 - 19:48
Jos:
Wat ben ik trots op je . Gewldig hoor. Als ik dat lees over die oma word ik heel verdrietig. Wat hebben onze kleinkinderen het dan toch goed. Ik zou willen dat ze dit werk van jou eens aan den lijve konden ervaren wat zou iedereen dan eens anders de wereld in kijken. Ook is het heel fijn dat je merkt dat het werk van verleden jaar niet voor niets is geweest . Leuk om naar de fotos te kijken . Let jij ook heel goed op jezelf want ik denk dat ze jou daar echt de tijd die je daar bent ook heel hard nodig hebben. -
02 November 2010 - 19:48
Jos:
Wat ben ik trots op je . Gewldig hoor. Als ik dat lees over die oma word ik heel verdrietig. Wat hebben onze kleinkinderen het dan toch goed. Ik zou willen dat ze dit werk van jou eens aan den lijve konden ervaren wat zou iedereen dan eens anders de wereld in kijken. Ook is het heel fijn dat je merkt dat het werk van verleden jaar niet voor niets is geweest . Leuk om naar de fotos te kijken . Let jij ook heel goed op jezelf want ik denk dat ze jou daar echt de tijd die je daar bent ook heel hard nodig hebben. -
02 November 2010 - 19:48
Jos:
Wat ben ik trots op je . Gewldig hoor. Als ik dat lees over die oma word ik heel verdrietig. Wat hebben onze kleinkinderen het dan toch goed. Ik zou willen dat ze dit werk van jou eens aan den lijve konden ervaren wat zou iedereen dan eens anders de wereld in kijken. Ook is het heel fijn dat je merkt dat het werk van verleden jaar niet voor niets is geweest . Leuk om naar de fotos te kijken . Let jij ook heel goed op jezelf want ik denk dat ze jou daar echt de tijd die je daar bent ook heel hard nodig hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
