Gambia 8.2

Beste Allemaal,

Donderdagmorgen 6.30 uur in Gambia, een uur vroeger dan bij jullie. Het theewater staat op, ik ben er helemaal klaar voor om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen twee dagen.

Dinsdagochtend vroeg op, 4.45 uur om op de afgesproken tijd, 6.00 uur, Michelle op te halen, Zij logeerde bij haar ouders die slechts 10 minuten bij ons vandaan wonen. Lekker makkelijk, kon haar auto daar blijven staan en zijn we samen Nol op gaan halen in Maastricht. Vandaar uit naar Zaventem, in het donker en nu was het toch wel fijn dat de Belgen hun snelwegen zo goed verlichten! Veel regen en natuurlijk files onderweg, toch om 8.30 uur bij de gereserveerde parkeerplaats waar Ali, Malus en Rick al stonden te wachten. Busje (naar vliegveld) kwam zo en inchecken was een eitje.Wachten op vertrek was relaxed en precies op tijd gingen we de lucht in. Goede vlucht gehad, af en toe wat turbulentie, maar keurig om 16.30 uur geland. Helaas kwam mijn koffer als een van de laatste van de band en moest de hele groep op mij wachten. Nou ja, dat moesten ze toch wel want ik weet niet of Ali, die al een keer eerder hier was, Essa nog herkent zou hebben. Maar zoals altijd stond hij ons op te wachten. Deze keer met zijn nieuwe, tweedehands, Nederlandse auto waarin plaats is voor 6 passagiers en alle koffers op het dak kunnen.

Aanvankelijk had ik gedacht om eerst nog even naar Lamin Health Centert (LHC) te gaan, maar het werd te laat en al donker. Uiteindelijk waren we pas om 18.30 uur in het hotel, inchecken en naar de kamers die helemaal aan het andere eind in een bijzonder mooie en heel grote tuin liggen. Wel lekker rustig! Annemieke had gereserveerd bij Gusto, een Italiaans restaurant hier om de hoek. Misschien wat teleurstellend voor de anderen omdat die, had ik het idee, zich wel meteen op een Gambiaanse maaltijd hadden willen storten. Ze hebben echter wel genoten van hun eerste maaltijd hier, dat was duidelijk.

Na een goede nachtrust en een goed ontbijt stond Essa om 8 uur klaar om ons naar LHC te brengen. Vorige keren beschreef ik al de slechte wegen hier, nu is een deel van de nieuwe grote weg klaar, maar op sommige plaatsen nog niet en kom je weer in de rode zandbak terecht. Daarom was het toch nog 45 minuten om bij LHC te komen. Daar werden we hartelijk ontvangen door Annemieke en Nelleke, die meteen voor koffie en thee zorgde. Natuurlijk kende de Gambiaanse stafleden mij nog terug, en de meesten Ali ook. Zelf ben ik niet mee gegaan op de rondleiding door het ziekenhuis, maar naar de praktijk gegaan om alles in orde te brengen voor Ali en Rick. Op mijn verzoek werd er nog een keer geveegd en gedweild met de Gambiaanse slag, maar goed, het zag er al met al acceptabel uit. Om 10.30 uur kwam ik er achter dat er al ruim 2 uur een patiënte zat te wachten. Die heb ik maar meteen binnengehaald en bekeken, volgens mij niets aan de hand en Rick beaamde dat toen hij niet veel later verscheen.

Toen met de hele club naar de Babylon School (BS) waar de kinderen natuurlijk als mooie kleine vliegjes om ons heen zwermden en plakten. Ik ben daar niet zo van gediend, want je raakt ze echt niet meer kwijt, maar de anderen vonden het prachtig. Uitgebreid met Essa T, hoofd van de school gesproken, m n over kinderen die eventuele fysiotherapeutische hulp nodig zouden kunnen hebben. Er kwamen er meteen 3 “bovendrijven” waar Michelle en Nol naar hebben gekeken. Zelf heb ik met de lerares die zich inzet voor het meisjesproject (maken van maandverband) gesproken. Het project loopt prima, iedereen is enthousiast! Lopend over de zg speelplaats, een grote zandbak, zag ik een meisje met twee rare pleisters in haar nek. Op mijn vraag wat er was gebeurd zei ze dat ze was gevallen. Een verwonding aan weerszijden van je nek leek mij vreemd dus ik stelde voor dat ze dokter Rick liet kijken. Ik zag dat ze moeilijk liep en ze vertelde last te hebben van haar rechtervoet. Lang verhaal kort: in de nek niets te zien, maar volgens Rick en Nol was de kans groot dat haar voet was gebroken!! Nol is zijn speciale tape gaan halen en Michelle en hij hebben de voet vakkundig getapet. Kind beseft niet hoeveel geluk ze heeft gehad!

Terug in de praktijk hebben we de lerares meisjesproject behandeld en na de lunch nog 10 kinderen.

Nu even klaarmaken voor ontbijt, later verder…

Later is inmiddels 18.30 uur! We hebben er dus al weer een hele dag opzitten. Na gistermiddag 10 kinderen te hebben behandeld hebben we er vandaag alles bij elkaar nog zo’n 25 gezien. Daarnaast nog een paar volwassenen. Omdat Rick kan extraheren blijft er voor Ali tijd om vullingen te leggen. Zelf ben ik een vliegende keep om dan bij de een dan bij de ander te assisteren. En zonder Malus zou het helemaal niet gaan. Zij weert zich kranig, ondanks haar grote angst voor bloed, en maakt alle instrumenten schoon, echt geweldig! Ik zorg er wel voor dat alle bloederige dingen al verwijderd zijn op het werkbladen. De 2 fysiotherapeuten hebben al snel hun eigen weg gevonden, hadden vandaag een vol programma met jonge moeders die veel rugklachten hebben. Volgens Nol is hun houding verkeerd en doen ze voor, tijdens en na de zwangerschap niets om hun spieren stevig te houden (of hoe dat dan ook heet!?) Maar ik ben erg blij dat ook Nol en Michelle genoeg werk hebben. Op de BS hebben ze al naar enkele kinderen gekeken die een afwijkend been of arm hebben. Maar daar zal een orthopedisch chirurg aan te pas moeten komen denk ik.

Over de BS gesproken; dank aan alle sponsoren, ik heb nu bijna genoeg geld om alle 21 kinderen op school te houden! Echt geweldig dat jullie dit mogelijk maken. Wees er van overtuigd dat het geld goed terecht komt, er blijft niets aan de strijkstok hangen.

Nu ga ik douchen en aankleden om direct met de groep te gaan eten. Voor mij zal dat niet meer zijn dan een bord rijst… de goede verstaander heeft aan dit woord genoeg!!

Verder alles prima hier, nogmaals veel dank voor alle steun, in welke vorm dan ook, warme groet uit Gambia, take care

Marie-Jose