Gambia 2.3

Beste allemaal,
Donderdagavond bijna half tien, net gegeten en een glaasje wijn gedronken. Voor t slapen gaan nog even verslag uitbrengen van de afgelopen twee dagen.
Twee dagen van hard werken en genieten van de patiëntjes die uiteindelijk toch wel blij zijn dat we ze geholpen hebben. Geen kiespijn meer is een groot goed!
Gistermorgen eindelijk een bezoek gebracht aan de school hier in Lamin. In een woord: Geweldig! Meer dan 2000 kinderen die daar onderwijs krijgen, van kleuterschool tot en met middelbare. Natuurlijk zitten de klassen overvol, 40 of 50 kinderen is geen uitzondering, maar er wordt ze wel wat geleerd. De Engelse teksten aan de wand in de lokalen zijn onberispelijk, de gestelde regels moeten nageleefd worden. Snoep is verboden op school en de kinderen poetsen er hun tanden. Thuis zeer waarschijnlijk niet, maar op school wordt er de nodige aandacht aan besteed. In tegenstelling tot andere scholen mag bij deze school geen eten, snoep en/of drinken verkocht worden. Alle kinderen krijgen een maaltijd van de school. Voornamelijk rijst maar t zou mij niet verbazen als dit de enige maaltijd is die sommige kinderen krijgen. Kennis gemaakt met het hoofd van de school die zich zeer positief en dankbaar toonde over onze hulp. Van mijn kant heb ik benadrukt dat het zonder de medewerking van de school, en met name van Haddy, een van de leraressen die tevens maatschappelijk werkster is, nooit zou lukken. Zij komt iedere keer met een groepje van 10 kinderen naar de praktijk, legt uit aan de kinderen wat er gaat gebeuren en vertaalt alles wat ik zeg als de kinderen (in hun “ angst”) mijn Engels niet begrijpen. Tot nu toe heb ik vooral de kleine kinderen tot 9 jaar gezien. Helaas zal Haddy er morgen niet zijn maar zij heeft een groep oudere leerlingen op mijn programma gezet. Of die ook echt zullen komen is natuurlijk de vraag, we zullen het zien.
Gisteravond heb ik gegeten en overlegd met dr. Azadeh. Hij is medisch directeur van het ziekenhuis Medicare. In maart hebben Roland (kaakchirurg) en ik de operatiekamer in zijn ziekenhuis gezien en waarschijnlijk gaat Roland daar in februari 2020 een patiënt opereren. Wij betalen natuurlijk aan het ziekenhuis maar we krijgen wel een redelijke prijs. Ook hier blijkt netwerken weer belangrijk! Net zoals in het hotel. Om hier goodwill te kweken heb ik vandaag het gezin van een van de medewerkers gezien en behandeld. De jongste 2 kinderen (5 en 3 jaar) zagen het helemaal niet zitten om hun mond voor mij open te doen en begonnen heel hard te huilen. Ze hadden daarmee niet in de gaten dat ik zo een uitstekend zicht op hun gebit kreeg, doel dus bereikt!
Zoals jullie zien gaat het allemaal prima. De dagen zijn goedgevuld, zo zeer zelfs dat ik geen tijd heb om te lunchen, geeft niets, goed voor de lijn zullen we maar denken. We vertrekken hier om 8.00 uur en zijn rond 17.00 uur weer terug in het hotel. Morgen alweer de laatste volle dag, indien nodig werk ik zaterdagochtend nog, we vliegen pas om 14.15 uur dus dat kan makkelijk.
Morgenvroeg zal ik dit verhaaltje op de site zetten, heb nu geen zin meer om naar de receptie van het hotel te gaan waar WiFi is. Wederom dank voor alle reacties op mijn eerste verhaal, ik geniet daar echt van. Warme groet uit Gambia
Marie-Jose
Met excuses, vanmorgen geen tijd gehad om bovenstaande op de site te zetten. Vandaag tot 16.00 uur gewerkt, nu terug in hotel en tijd om de website te voeden! Laatste dag in de kliniek was druk en rommelig. Maar weer veel kunnen doen. John, de tandarts en zijn vrouw kwamen vanmiddag rechtstreeks van het vliegveld naar de praktijk dus heb ik alles over kunnen dragen. Zij werken de komende week, ik heb een redelijk vol programma voor hem samengesteld.
Nu nog even zwemmen en dan een afscheidsetentje met Annemieke. O ja, vanmorgen een klein dapper meisje super blij kunnen maken met een rugzak, een jurk, aardappelen en wortels. Zij had gisteren een melkkies laten trekken maar omdat alles er omheen ontstoken was, was het geven van een verdoving erg pijnlijk. Maar vanmorgen zag de wond er prima uit en het kind was dolblij met haar cadeautjes. Hopelijk wordt ze nu niet meer gepest, ze heeft nu net als de andere kinderen een rugzak, en een hele mooie roze!! Dank aan de sponsoren, ook hier doe je bijna alles voor een kinderlach. Ook geld uitgegeven aan medicijnen en behandelingen in het ziekenhuis, dank, dank.
Nogmaals warme groeten, morgen nog 18 uur en dan vertrekken we, terug naar het moederland!!
Marie-Jose