Gambia 10.2

Beste Allemaal,

Mijn IPad doet niet helemaal wat ik wil maar ik denk dat jullie wel prijs stellen op een (kort) verslag van de afgelopen dagen.

Na wat stoelstrubbelingen in het vliegtuig, kwamen we keurig op tijd aan in Gambia. Natuurlijk stond Essa klaar en waren we ongeveer 1 uur na landing in het hotel. Ook daar weer een probleem omdat men aanvankelijk onze boeking niet kon vinden. Martino had nadrukkelijk gevraagd om een kamer gelijkvloers, toen kreeg hij 2 hoog, ik zit daar nu, en hij een kamer met zwemgoot. Wat dat is zullen jullie zien als ik hieronder een foto gedownload krijg.

Zaterdag meteen naar Lamin Health Center voor een rondleiding. Voor mij was dat bekend terrein, dus ik ben even naar dental gegaan en hevig geschrokken. Omdat ik deze keer niet werk was het niet bekend bij tandarts Felix en zijn assistente dat ik zou binnenvallen. Het was ongelooflijk wat ik aantrof, zo laat geen enkele tandarts zijn praktijk achter. Maria had LHC twee jaar geleden al gezien, dus ook zij was voorbereid. Maar voor Martino was het toch wel even slikken. Zoals iedere man naar een probleem kijkt namelijk “hoe lossen we dit op” kwam ook hij, samen met Maria, met een hoop adviezen en met het aanbod om behulpzaam te zijn bij het oplossen van het grootste probleem; het gebrek aan hygiëne.

Na de lunch brachten we een bezoek aan Erica van Dijk en haar man Foday Drammeh (Takecarefoundationgambia.com). Zij hebben een medische post opgezet waar Erica hulp verleent en Foday verantwoordelijk is voor de apotheek. Alles zag er keurig uit, mede door het feit dat Erica heel duidelijk aangeeft wat zij wel en niet kan doen aan medische zorg en wat zij wel en niet wil aan materialen.

Gisteren zijn we naar de kerk geweest. We hadden graag de lokale priester voor of na de mis willen spreken maar die bleek afwezig te zijn. Hij was in een andere parochie het vormsel toedienen. Hij is vicaris-generaal en die functie brengt met zich mee dat hij een groot aantal parochies onder zich heeft. Ik hoop vandaag nog contact met hem te leggen, via de voorzitter van het kerkbestuur die wij wel spraken, en in een gesprek met de pastoor te weten te komen waarmee we kunnen helpen ( geen geld).

Bovenstaande schreef ik op maandag 1 juli, nu is het zaterdag 13 juli. Zoals hierboven vermeld deed mijn iPad het niet goed dus besloot ik om het verslag zodra ik weer thuis was af te maken. Helaas, 36 uur na thuiskomst werd ik ziek, drie nachtjes ziekenhuis, sinds maandagavond weer thuis maar wel ongelooflijk moe. Dat is nu ook voorbij, tijd om dit verslag verder af te maken.

Maandagochtend zijn we naar Bwiam General Hospital (BGH) gegaan, 100 km naar het westen langs de rivier. Voor ons alle drie de eerste keer dat we het binnenland in gingen. Het ziekenhuis is een van de 7 overheidsziekenhuizen. D.w.z. dat de medewerkers betaald worden, zeer minimaal, door de regering. Voor alle andere zaken zijn ze ook in dit ziekenhuis afhankelijk van giften. Maar de directeur van BGH is een zeer bevlogen man die aandacht heeft voor patiënten (hij is van huis uit verpleegkundige), medewerkers en ziekenhuis. Ook dit hospitaal zag er schoon uit, d.w.z. iedere kamer behalve de tandartsenpraktijk! Daar werkte niets, ook niet de tandarts! Wat een ellende, ongelooflijk. Een assistente ging een patiënt behandelen, ze gaf verdoving die volgens mij meer pijn deed dan de kies die eruit moest. Daarna begon ze met het verkeerde instrument aan de kies te trekken die meteen afbrak. Tijdens haar poging om de stukken te verwijderen heb ik de kamer verlaten, kon het niet aanzien. Samen met de directeur en 3 stagiaires hebben we geluncht bij AbCa’s Creek Lodge. Opgezet en gerund door de Nederlandse Carlijn en haar man Abdoul. Daarna nog naar een, op dat moment gesloten medische post, in Somita. Wat een treurnis! Tegen de tijd dat we terug waren in ons hotel konden we nog even zwemmen voordat we gingen eten.

Dinsdagochtend hebben we de pastoor bezocht, heel ongedwongen, maar wel een goed gesprek gehad. Hij is erg dankbaar met ons aanbod, vroeg om foto’s van dat wat bij ons niet meer gebruikt wordt. Dat heb ik toegezegd maar het blijkt zoveel te zijn dat het makkelijker is als hij aangeeft wat er nodig is. Ik zal een lijst maken met de meest voorkomende liturgische gebruiksvoorwerpen en dan kan hij aangeven waar behoefte aan is. Van mijn lokale AH had ik voetballen meegekregen, die heb ik nog even aan de kinderen van de school naast de kerk uitgedeeld. Hierna eerst gestopt bij het kantoor van Brussels Airlines omdat onze terugvlucht weer niet klopte! Balen maar uiteindelijk heeft de lokale medewerkster het keurig opgelost. We hadden weer een tocht naar de binnenlanden op het programma staan, nu naar Banyaka. Ook daar bezochten we een medische post waar het aan van alles ontbrak, behalve aan goede wil. Maar helaas, daar genees je patiënten niet mee. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Babylon School, voor Maria en mij bekend terrein, maar we wilden dit Martino niet onthouden.

Woensdag was onze laatste dag en hebben we uitvoerig overlegd wat onze aanbeveling naar de Orde zou worden. Het is waarschijnlijk beter dat we op dit moment niet met het oorspronkelijke plan van start gaan. Het voorstel zal zijn om een project te starten gericht op moeder- en kindzorg, voor, tijdens en na de bevalling. Zoals recentelijk bekend werd willen de radicale moslims vrouwenbesnijdenis weer legaal maken in Gambia. Helaas is op dit moment al het merendeel van de meisjes en vrouwen besneden en brengt dit vaak grote complicaties met zich mee tijdens de bevalling. Of we dit gaan doen en zo ja, hoe en wat is nog niet bekend, maar het plan zal binnenkort voorgelegd en besproken worden.

Tot zover, mijn excuses voor het uitblijven van bericht, hartelijke groet, take care

Marie-José

PS Het Tamala Beach Resort Hotel is goed bevallen!