Gambia 5

Beste Allemaal,
Het is nu dinsdagmorgen, bijna 6 uur en ik ben net wakker. Ondanks het feit dat ik een gratis upgrade heb gekregen naar het Balafonhotel in de kamer naast Roland, slaap ik nog steeds niet echt lang. Ben vroeg wakker en begin dan te bedenken wat er allemaal moet gebeuren die dag. Geeft niets, slapen doe ik volgende week wel als ik weer in Nederland ben!
Van Jan Wouter en Toon heb ik vrijdagochtend om 9 uur afscheid genomen voor ik naar Batu Kunku ging. In dat dorp hebben Leen en Eugenie een huisje en ik zou daar op een school annex opleidingscentrum een verhaal gaan houden voor jonge vrouwen. Dat heb ik natuurlijk gedaan en het werd goed ontvangen. Na afloop kwamen er de nodige vragen dus de boodschap die ik ze mee wilde geven was geland. ‘S avonds ben ik toch maar even “ buiten de hotelpoort” gaan eten, net om de hoek. Vervelend dat je constant aangesproken en achtervolgd wordt, maar ik ben goed in negeren en dan wordt het minder!
Zaterdagmorgen zou ik dus vroeg naar het Lamin Health Center (LHC) gaan om de praktijkkamer te poetsen waar ik zelf niet in gewerkt had. Maar toen kreeg ik het verhuisaanbod waar ik meteen op in ben gegaan. Ontzettend aardig van de manager maar hij zei: “dan kunt u makkelijker overleggen over het werk”. Ze hadden mij al iedere dag naar het Balafon zien gaan om met Jan Wouter en Toon te “overleggen”, lees “onder het genot van een drankje aan de rand van het zwembad de wederwaardigheden van de dag doornemen”. Nu zit ik in een hele mooie, rustige kamer en deel met Roland het zwembad voor het terras. Het leuke is dat Annemieke, de directrice van LHC, al een paar keer is komen zwemmen en gezellig mee heeft geborreld. Gisteren hebben we een groot deel van de borreltijd voor de tv gezeten om ons op de hoogte te stellen van de gebeurtenissen in Utrecht. Ik merk dat dergelijke zaken een andere impact op je hebben als je als Nederlander in het buitenland bent. Dat had ik jaren geleden ook met de Bijlmerramp, toen zat ik in Amerika.
Roland had, net als ik, een zeer voorspoedige reis gehad en was aan het begin van de zaterdagmiddag hier. Hij wilde eigenlijk meteen na het inchecken naar LHC om te beginnen! Maar ik had de eerste patiënten pas voor zondagochtend besteld, dus moest hij geduld hebben. Met Annemieke kon hij wel al kennismaken want die had ik uitgenodigd om te komen zwemmen. We hadden een gezellige middag en Roland en ik hebben daarna dichtbij het hotel gegeten. Zondag al op tijd in LHC waar Roland toch wel (en terecht) onder de indruk was van de praktijkkamers. Onze eerste patiënt was Essa, onze chauffeur. Erg bang, maar ik had gezegd dat het allemaal mee zou vallen, nou niet dus!! We zijn erg lang met hem bezig geweest maar omdat een speciale boor niet werkte, is op een plaats het verwijderen van de wortelresten niet gelukt. Nu is Essa heel zielig en heeft, ondanks de verstrekte pijnstillers, erg veel pijn. De andere patiënten gingen gelukkig wel goed. Omdat Essa “te ziek” was heeft Annemieke ons teruggebracht naar het hotel en lekker kunnen zwemmen met ons. Zondagavond gegeten met dr. Hassan Azadeh, medisch directeur van de privékliniek Medicare. Hij is een geboren Iraniër, heeft in Duitsland gestudeerd o a in dezelfde plaats als Roland en ook in Engeland gewerkt. Hoe hij het volhoudt zullen we nooit weten maar hij werkt nog steeds meer dan fulltime en is zeker ouder dan 75. Mochten we patiënten hebben die onder narcose moeten worden behandeld dan zou dat, tegen betaling, in zijn kliniek kunnen.
En toen was het maandag en begon de eerste volle werkdag!! Nou dat heb ik geweten, om 8 uur door Annemieke opgehaald en pas om 18.30 uur terug in het hotel. De hele dag keihard gewerkt met een pauze van 30 minuten. In het begin “ over twee stoelen” gewerkt, d w z patiënt verdoven in de ene stoel, patiënt verdoven in de andere stoel, terug naar stoel 1, behandelen, nieuwe patiënt in de stoel, verdoven en dan naar stoel 2 voor hetzelfde. Uiteindelijk dit concept verlaten omdat het toch prettiger werkte in een van de kamers; meer licht en dankzij de airco (!!) net zo koel als de andere. Jammer dat de boren geen waterkoeling hebben, of die werkt niet, dus dat vergt wat kunst- en vliegwerk van mijn kant bij het assisteren. Maar het is gelukt en vandaag mogen we weer! Gisteravond heel erg gezellig met Roland gegeten in een van mijn favoriete restaurantjes, Ice Queen, maar het ijs was op toen Roland dat als toetje wilde!
Last but not least: donderdagavond waren we met alle Nederlanders die bij LHC werken uitgenodigd door Gert en Inge Bruijnes. Zij zijn medeoprichters en grote sponsoren van LHC en waren hier een week. Het diner was op een geweldige locatie aan de zee en het eten was verrukkelijk. Een avond met een gouden randje in alle opzichten waar ik met heel veel plezier op terugkijk.
Nu nog wat administratie bijwerken, ontbijten (stokbrood met “kaas” en een bakje watermeloen) en dan weer aan de slag. Mocht ik nog tijd hebben dan bericht ik jullie nog vanuit Gambia, anders volgt het laatste nieuws vanuit Buchten.
Dank voor jullie steun en reacties, lieve groet. Marie-Jose