Lombok 7.7 met foto’s
Door: Marie-Jose Verheijen-Blomme
Blijf op de hoogte en volg Marie-José
29 Maart 2018 | Nederland, Buchten
Beste allemaal,
The last day in paradise!! En wat voor een, zonder patienten maar met een hoop gedoe.
Om 10 uur werd ik opgehaald om naar het universiteitsziekenhuis te gaan. Nog een keertje op bezoek bij tandarts Tania om haar de doos met handschoenen, de mondkapjes en andere dingen te geven die ik niet mee terug wil nemen en niet wil opslaan hier. Zij was er erg blij mee, had me blijkbaar verwacht want ik kreeg een cadeautje van haar. Zij is volgens mij erg milieubewust en gaf me een speciaal flesje om water mee te nemen. Dergelijke flesjes sparen een enorme berg plastic juist, hier krijg je iedere keer een nieuw flesje. Voor buitenlanders is dat wel prettig want dan weet je zeker dat het water veilig te drinken is. Maar het is natuurlijk helemaal niets milieubewust. Daarom krijg je op Gili Gede in het hotel Hula Hoop ook een fles die je met veilig water bij kunt vullen.
Na het bezoek aan Tania even langs de praktijk van Farida om daar wat af te geven. Jammer, Farida niet gezien, zij had haar vrije dag. Toen naar het officiële overleg met het hoofd van de gezondheidszorg in dit deel van Lombok, of van heel Lombok, ik ben er niet achter kunnen komen. Zaten we daar voor een luidruchtige tv met 5 vrouwen en 1 man te wachten, bijna 1 uur!! En niemand, behalve ik natuurlijk, vond dat blijkbaar vreemd. Ook geen uitleg waarom de bobo niet kwam opdagen. Na 3 kwartier werden we in de volgende kamer gelaten, groot, pompeus maar met airco. Lekker zitten op banken waarvan de kussens nog in plastic zitten. Ik heb zelden zo op het puntje van mijn stoel gezeten, bang dat ik vast zou plakken en niet meer los zou kunnen klommen!
Ons wachten werd wel beloond, de bobo kwam en bleek geen Engels te verstaan of te spreken, hoera, dit werd niet makkelijk. Uiteindelijk wist ik al snel dat we ook hier niet al teveel van kunnen verwachten, ook deze man heeft het alleen maar over de regels. Ik moet een voorstel inleveren waarin heel gedetailleerd het programma dat we willen draaien staat. Daarnaast alle gegevens van de deelnemers, hoeveel het hele verhaal ons kost (wat hebben zij daarmee te maken? Maar ik maak wel een ruwe schatting) en onder welke organisatie we vallen. Daar zit ook nog een probleem, we willen juist onafhankelijk zijn en blijven, maar dat kan blijkbaar niet. Jammer, jammer dat het zo moet en niet anders kan, ik zal mijn best doen om e.e.a op papier te krijgen.
Tijdens het gesprek werd er nog een afspraak voor mij gemaakt met de kaakchirurg uit Jakarta die 1 week per maand op Lombok werkt, 19.00 uur in het huis van zijn ouders.
Maar eerst naar Orong om de “vuilniszak” met kleren af te geven en de bestelling voor de sieraden met parels op te halen. Weer grote dankbaarheid voor de kleding.
Toen naar het huis van de taxichauffeur waar ik eigenlijk voor het avondeten was uitgenodigd, dat werd nu een voortreffelijke lunch in huiselijke kring. Zijn oudste dochter spreekt zeer goed Engels dus dat werd erg gezellig. Ook voor hen had ik kleding uitgezocht, ze leken er blij mee.
Om even bij te komen heb ik toen een kleine 2 uurtjes op mijn hotelkamer doorgebracht. Even rust voor het gesprek met de kaakchirurg, zijn vader die erbij zou zijn omdat hij voorzitter van de tandartsenclub is, heb ik niet gezien. Ahmed was aan het bidden, dus weer wachten. Maar goed toen heb ik ruim een half uur met hem gesproken. De details zal ik jullie besparen, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar die naar een vergunning ook!!
Maandagavond was ik aan dit verslag begonnen, nu is het dinsdagochtend en heb ik net ontbeten met een bordje vers fruit, 2 sneetjes geroosterd brood, boter en “kaas”. In rijst met toehoren heb ik zo vroeg geen zin. Tot zover, ik maak dit in Nederland af en zal er dan foto’s bij zetten.
Het is nu donderdagavond en ik ben weer veilig thuis. Heb al weer genoten van zoveel goeds en moois dat wij hier hebben en ben daar extra dankbaar voor na wat ik de afgelopen 2 weken heb gezien en meegemaakt. Ontzettend dankbaar ben ik ook voor alle financiële steun en de vele reacties op mijn website. Die reacties zijn het steuntje in de rug dat ik af en toe toch wel nodig had, heel hartelijk dank daarvoor. De laatste uitdaging die ik nu nog aan moet gaan is het plaatsen van de foto’s!
Lieve groet en mooie Paasdagen
Marie-Jose
The last day in paradise!! En wat voor een, zonder patienten maar met een hoop gedoe.
Om 10 uur werd ik opgehaald om naar het universiteitsziekenhuis te gaan. Nog een keertje op bezoek bij tandarts Tania om haar de doos met handschoenen, de mondkapjes en andere dingen te geven die ik niet mee terug wil nemen en niet wil opslaan hier. Zij was er erg blij mee, had me blijkbaar verwacht want ik kreeg een cadeautje van haar. Zij is volgens mij erg milieubewust en gaf me een speciaal flesje om water mee te nemen. Dergelijke flesjes sparen een enorme berg plastic juist, hier krijg je iedere keer een nieuw flesje. Voor buitenlanders is dat wel prettig want dan weet je zeker dat het water veilig te drinken is. Maar het is natuurlijk helemaal niets milieubewust. Daarom krijg je op Gili Gede in het hotel Hula Hoop ook een fles die je met veilig water bij kunt vullen.
Na het bezoek aan Tania even langs de praktijk van Farida om daar wat af te geven. Jammer, Farida niet gezien, zij had haar vrije dag. Toen naar het officiële overleg met het hoofd van de gezondheidszorg in dit deel van Lombok, of van heel Lombok, ik ben er niet achter kunnen komen. Zaten we daar voor een luidruchtige tv met 5 vrouwen en 1 man te wachten, bijna 1 uur!! En niemand, behalve ik natuurlijk, vond dat blijkbaar vreemd. Ook geen uitleg waarom de bobo niet kwam opdagen. Na 3 kwartier werden we in de volgende kamer gelaten, groot, pompeus maar met airco. Lekker zitten op banken waarvan de kussens nog in plastic zitten. Ik heb zelden zo op het puntje van mijn stoel gezeten, bang dat ik vast zou plakken en niet meer los zou kunnen klommen!
Ons wachten werd wel beloond, de bobo kwam en bleek geen Engels te verstaan of te spreken, hoera, dit werd niet makkelijk. Uiteindelijk wist ik al snel dat we ook hier niet al teveel van kunnen verwachten, ook deze man heeft het alleen maar over de regels. Ik moet een voorstel inleveren waarin heel gedetailleerd het programma dat we willen draaien staat. Daarnaast alle gegevens van de deelnemers, hoeveel het hele verhaal ons kost (wat hebben zij daarmee te maken? Maar ik maak wel een ruwe schatting) en onder welke organisatie we vallen. Daar zit ook nog een probleem, we willen juist onafhankelijk zijn en blijven, maar dat kan blijkbaar niet. Jammer, jammer dat het zo moet en niet anders kan, ik zal mijn best doen om e.e.a op papier te krijgen.
Tijdens het gesprek werd er nog een afspraak voor mij gemaakt met de kaakchirurg uit Jakarta die 1 week per maand op Lombok werkt, 19.00 uur in het huis van zijn ouders.
Maar eerst naar Orong om de “vuilniszak” met kleren af te geven en de bestelling voor de sieraden met parels op te halen. Weer grote dankbaarheid voor de kleding.
Toen naar het huis van de taxichauffeur waar ik eigenlijk voor het avondeten was uitgenodigd, dat werd nu een voortreffelijke lunch in huiselijke kring. Zijn oudste dochter spreekt zeer goed Engels dus dat werd erg gezellig. Ook voor hen had ik kleding uitgezocht, ze leken er blij mee.
Om even bij te komen heb ik toen een kleine 2 uurtjes op mijn hotelkamer doorgebracht. Even rust voor het gesprek met de kaakchirurg, zijn vader die erbij zou zijn omdat hij voorzitter van de tandartsenclub is, heb ik niet gezien. Ahmed was aan het bidden, dus weer wachten. Maar goed toen heb ik ruim een half uur met hem gesproken. De details zal ik jullie besparen, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar die naar een vergunning ook!!
Maandagavond was ik aan dit verslag begonnen, nu is het dinsdagochtend en heb ik net ontbeten met een bordje vers fruit, 2 sneetjes geroosterd brood, boter en “kaas”. In rijst met toehoren heb ik zo vroeg geen zin. Tot zover, ik maak dit in Nederland af en zal er dan foto’s bij zetten.
Het is nu donderdagavond en ik ben weer veilig thuis. Heb al weer genoten van zoveel goeds en moois dat wij hier hebben en ben daar extra dankbaar voor na wat ik de afgelopen 2 weken heb gezien en meegemaakt. Ontzettend dankbaar ben ik ook voor alle financiële steun en de vele reacties op mijn website. Die reacties zijn het steuntje in de rug dat ik af en toe toch wel nodig had, heel hartelijk dank daarvoor. De laatste uitdaging die ik nu nog aan moet gaan is het plaatsen van de foto’s!
Lieve groet en mooie Paasdagen
Marie-Jose
-
30 Maart 2018 - 00:04
Betty Boltong:
jij ook fijne paasdagen Marie-Jose en laat je maar lekker door Gidi verwennen
-
30 Maart 2018 - 05:38
Hermine:
Goed werk gedaan. Je kunt daar dankbaar op terug kijken.
Jullie ook gezellige paasdagen.
Liefs Hermine
-
30 Maart 2018 - 08:54
Mechteld:
Met aandacht en bewondering heb ik je verslagen gelezen. Geduld hebben en doorzettingsvermogen zijn onontbeerlijke eigenschappen. Gelukkig houden de goede resultaten met het echte werk jullie op de been en geven veel voldoening. Ik hoop van harte dat jullie deze hulp ook in de toekomst kunnen blijven geven.
-
30 Maart 2018 - 09:16
Sjack Visser:
Beste Marie José
Met veel bewondering je verslagen gelezen!
Top werk verricht!
Geniet van de Paasdagen
Hgr Sjack -
30 Maart 2018 - 20:59
Evelien:
Lieve MJ,
Welkom thuis.
Wat heb ik een bewondering voor je, geweldig wat je allemaal gedaan hebt.
Nu even tijd voor jezelf..
Ook voor jullie fijne paasdagen.
Liefs, Evelien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
